167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
ديوان عطار
در ميان غمگنان از خون دل پر کن کنار
کز تکبر زهر مي انداخت از لب همچو مار
آن همه سرخي که مي بيني ز روي لاله زار
زار مي گريد برو چون خونيان ابر بهار
جز ز نخ چبود در آن دم مال و ملک و کار و بار
گردتر از رستم و روئين تر از اسفنديار
پاي در نه مردوار و دست ازين و آن بدار
تا شود بر جان تو خورشيد عزت آشکار
حلقه حق گير و سر مي زن برآن در حلقه وار
از سر آن درگذر وز بنده خود در گذار
وز فعل خويش خيره فروماند و شرمسار
اسير مانده و در خاک و خون به زاري زار
که بوده ام تن مردي ز مردمان کبار
دو ناظرند شب و روز بر يمين و يسار
که تا ز مستي غفلت دلت شود هشيار
که شعر در ره دين پرده اي است بر پندار
به فضل خود همه حاجات او به خير برآر
پرها زنم چو زين قفس تنگ بر پرم
تا سر در آرد از رسن خود به چنبرم
آن خون به وقت نطق شود مشک اذفرم
هم در شب است من ز حسابش بنشمرم
در معني مي چکد از لفظ معني پرورم
بيش مي ارزد دو عالم پر گهر يک گوهرم
از درون طبع منکر ريب و شک بيرون برم
زان سخن در ششدرم افتد همي هفت اخترم
اژدها کرده است با اين اژدها هم بسترم
کي بود کين پرده هاي بوالعجب بر هم درم
هر زمان سرگشته تر هر ساعتي حيران ترم
تا بود آن قطره در تنهايي جان ياورم
به چشم عقل کم از ذره است هر دو جهان
ز ذات در گذر و گرد صنع کن جولان
که هر که جست ز زندان برست جاويدان
نه شام پديد است کنون نه سحر من
در خاک لحد ريخت همه برگ و بر من
تا کي نگرد در دل من دادگر من
شاخ و درخت و برگ گل و خار آمده
اين چيست و آن چبود در اظهار آمده
هم بر کناري از جهان هم در ميان سبحانه
جان طفل لب از شير تر تن ناتوان سبحانه
وز تو نبوده در جهان کس را نشان سبحانه
هر روز از ديوان تو اجرا ستان سبحانه
تا بر سر اندازد از آن دو خواهران سبحانه
بشکفته در هر گوشه اي صد گلستان سبحانه
گه دلو بر گردون کشد بي ريسمان سبحانه
صد برگ يابد هر گلي در بوستان سبحانه
سودي کند دانم تو را نبود زيان سبحانه
از پرده پندار خود بازم رهان سبحانه
يارب مکش از سوي ما آن دم عنان سبحانه
نوري ز انوار هدي در وي رسان سبحانه
پاکش براي فرياد رس زين خاکدان سبحانه
تو گه دل بسته چاهي و گه در بند زنداني
که تا صد ديده در يک دم شود زان نور نوراني
تو در بند قفس ماندي چه باز دست سلطاني
زهي حسرت که خواهد ديد جانت زين تن آساني
به مرکب باز استادي چرا مرکب نمي راني
دهان ما پر آب گرم و کار ما مگس راني
که خود را سود مي ديدند در بازار ارزاني
که نتواني سوي اين راز پي بردن به آساني
پس از انديشه هاي بد دل و جان را چه رنجاني
ز خوف مرگ نتوان رست اگر در جوف سنداني
که بردي آب روي خويش تا در بند اين ناني
بسي اشتر بجست از هر سويي و آورد تاواني
گر تو را اهليتي بودي تو را بر گويمي
تا بر آن دل هفت گردون حلقه در گويمي
هر زماني صد سخن شيرين چو شکر گويمي
گو هزاران شرح او را من ز هر در گويمي
من الف را گاه در بن گاه بر سر گويمي
منطق الطير عطار
عقل دادش تا به دو بيننده شد
يک دل و يک قبله و يک روي باش
بي سر و بن گرد اين در گشته است
پس چرا دم در تعصب مي زني
بر چه ام جان پر خطر، بر هيچ هيچ
هر دو را در خاک و خون بيني مدام
تا تو باشي از همه در پيش هم
پيش آن يک رفت و آبي خواست از آن
از خرابي پا و سر گم کرده بود
محو شد هم دوزخ او را هم بهشت
خود چو عشق آمد نه اين نه آن بود
تا که او گويد، سخن اينست و بس
تن ز جان و جان ز تن پنهان گمست
ترک کن اين کار و هين در کار کوش
نه درين عالم به معني نه در آن
موي بر هم کند و سر بر خاک کرد
در رهت مي دان که صد ره زن بماند
عشق و غم درجان و در دل مي کشت او
دست من اي دست گير من تو گير