ديوان اوحدي مراغي

در دو حرف اين ميسرت گردد
اگر از حرف خود شوي بيزار

«لا» و «هو» چيست چيست، ميداني؟
در شهادت که مي کني تکرار

باش تا «لا» بروبد اين ميدان
«هو» در آيد به قلب اين مضمار

هرچه جز «هو»ست در وجود نهند
تا بر آرد نهنگ «لا»ش دمار

در جهان خدا همه نيک اند
زشت ناخوب و لنگ نارهوار

رفته شد باغ و فتنه شد خفته
سفته شد در و گفته شد اسرار

چون جام دولتت به کف دست بر نهند
در کاسه نخست نظر برخمار دار

در مرد کم سخن به حقارت نظر مکن
درکش بگفتنش که درختيست باردار

دنيا چو خانه ايست ترا، بر سر دو راه
اين خانه در تصرف خود مستعار دار

جايي که در يمين دروغت کشد غرض
درياب و نفس را ز يمين بر يسار دار

اقبال را بجز در دين رهگذار نيست
خود را به جان ملازم اين رهگذار دار

چو حلقه بر در اين آستانه سر مي زن
مگر که بار دهندت درون پرده راز

چه روزها بر معشوقه در نياز شدي
که قامت تو شبي خم نشد به وقت نماز

زمانه چون ز فرازت به شيب خواهد برد
دويده گير بسي سال در نشيب و فراز

چو اوحدي ز در بندگي مگردان رخ
که ضايعت نگذارد خداي بنده نواز

چو ديده کرد نظر، دل دراوفتاد چو دل
در اوفتاد، فرو برد پاي مرد به گل

چو عمر در سر تحصيل اين جماعت رفت
که جز ندامت و بي حاصلي نشد حاصل

مردم نشسته فارغ و من در بلاي دل
دل دردمند شد، ز که جويم دواي دل؟

بيگانه را به خلوت ما در مياوريد
تا نشنوند واقعه آشناي دل

چون آفتاب عشق برآيد، تو بنگري
جانها چو ذره رقص کنان در هواي دل

سرپوش جسم اگر ز سر جان برافکني
فيض ازل نزول کند در فضاي دل

گر در فناي جسم بکوشي بقدر وسع
من عهد مي کنم به خلود بقاي دل

طالبان پرتو خورشيد روي دوست را
چشم بر در، روي بر ديوار باشد صبحدم

زنده داران شب اميد را بر در گهش
ديدها درياي گوهربار باشد صبحدم

از در رحمت به دست آويزي «هل من سائل »؟
سايلان را کوي حضرت بار باشد صبحدم