ديوان اوحدي مراغي

در قلب گاه نطق چو کردم دلاوري
مير سپاه گشتم و لشکر به من رسيد

در صدر نطق حاجب ديوان منم، که من
قانون درست کردم و دفتر به من رسيد

تو با هزار شمع نبردي به راه پي
او با يکي چراغ بيايد زره به در

پوشيده از تو جامه ماتم جهانيان
و آن نيستي که جامه ماتم کني به در

بر کنارم همي کشند، ار ني
در ميان زود بستمي زنار

نار در زن به خرمن تشويش
بار برنه ز مکمن انکار

بر سواد سه نقش کش خامه
بر در چار طبع زن مسمار

در غبارند شاه و لشکر، باش
تا برون آيد آن علم ز غبار

تا بداني که: نيست جز يک نور
وان دگر سايه در و ديوار

سر بي تن چو نزد عقل يکيست
با سر چوب، چنگ در گفتار

ورد دل کن به جنبش و حرکت
قوت جان ساز در سکون و قرار

در جهاني تو، اين چنين که تويي
نظري کن به خويشتن يک بار

چون به خود در رسي ز خود بررس
که خدا کيست؟ اي خدا آزار

بر تو اين داستان تو داني گفت
دست بيگانه در ميانه ميار

در بن طور «هو»ت کرده وطن
بر سر اسب «لا»ت کرده سوار

با تو نوريست، اين خدايي، ضم
در تو سريست، اين الهي، سار

بي مکان در زمين نگنجد گل
بي نشان هم نشين نگردد يار

آن تو، کين وصل در تواند يافت
تويي و من، بدانم اين مقدار

گربداني که: در که داري روي؟
سر خود را نداني از دستار

بي حضوري و گرنه کي نگري
در چنين حضرت، از يمين و يسار؟

چون سمندر شوي در آتش تيز
گر شوي بر سمند عشق سوار

سايه برگير، تا فرو تابد
از در و بام گونه گون انوار

اگر اين راه مي نهي در پيش
و گر اين جامه مي کشي دربار

چون کني توبه لازمت باشد
در خلا و ملا و سر و جهار

بعد از آن در صفاي جان حجيست
که از آن جا رسي به صفه بار