ديوان اوحدي مراغي

ما در هواي رويش چون ذره گشته پيدا
وين قصه خود بر او باد هواست گويي

صد بار کشت ما را ناديده هيچ جرمي
در دين خوبرويان کشتن رواست گويي

بخوابم دوش پرسيدي، ببيداري چه ميگويي؟
دلت را چيست در خاطر چه سرداري؟ چه ميگويي؟

من از مستي نميدانم حديث خويشتن گفتن
تو در باب من مسکين که هشياري، چه ميگويي؟

رحمتي داري، که بر ذرات عالم تافتست
با چنان رحمت عجب گر در گناه آري مرا

دفتر کردارم آن ساعت که گويي: بازکن
از خجالت پيش خود در آه آه آري مرا

اسب خيرم لاغرست و خنجر کردار کند
آن نمي ارزم که در قلب سپاه آري مرا؟

آن نفس را، که ناطقه گويند، بازياب
تا روشنت شود سخن گنج در خراب

آن گرتو بودي آن دگران چيستند پس؟
ور غيرتست، در طلبش باش و بازياب

عقلش وزير و روح مشيرست و دل سرير
تن بارگاه مير و ازو مير در حجاب

نفسست و حکمت آنکه نميرد به وقت مرگ
وين آلت دگر همه را روي در فناست

اي صاحب نياز، نمازي که مي کني
گو: مردمش مبين، اگرت روي در خداست

در آب و آتشيم چو قنديل بر سرت
آبي که فيضش از مدد آتش عناست

کار مخالف تو برون افتد از نوا
چون در عراق ساز حسيني کنند راست

صندوق تو ز روي به زر در گرفته ايم
وين زرفشاني ارچه برويست بي رياست

زان چشم دوربين چه شود گر نظر کني
در حال اوحدي؟ که برين آستان گداست

ببسته زلف چو مارش ميان به کشتن تو
تو در خيال که: گنجي به دستت افتادست

در جهان کار سخن پرداختن
کسوتي بر قد و بالاي منست

گرچه در عالم ندارد هيچ جاي
هر کجا رو آورم جاي منست

قول من بر دشمنان تلخست، از آنک
مرگ ايشان در سخن هاي منست

بر آستان در او کسي که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست

که روز بازپسين در گذار و رحمت کن
بر آنکه جاه ندارد، برآنکه جاهش هست

در آنزمان که تو بر نامه سيه بخشي
برو ببخش، که بس نامه سياهش هست

دريک مگس مجاورت نوش و زهر چون؟
در يک مکان مناسبت گنج و مار چيست؟

منزل يکي و راه يکي و روش يکي
چندين هزار تفرقه در هر کنار چيست؟