ديوان صائب

مي چکد چون شمع صائب آتش از گفتارمن
صرفه در گويايي من نيست، خاموشم گذار

اشک در چشم من بيتاب چون گيرد قرار؟
درکف لرزنده اين سيماب چون گيرد قرار؟

نيست ممکن راز عشق از دل نيايد برزبان
در صدف اين گوهر سيراب چون گيرد قرار؟

از دل آسايش مجوتا آسمان در گردش است
مشت خاشاکي درين سيلاب چون گيرد قرار؟

مي تراود شکوفه خونين ز لب بي اختيار
در دهان زخم اين خوناب چون گيرد قرار؟

در غريبي نيست صائب دل به جاي خويشتن
دردل زندان گوهر آب چون گيرد قرار؟

دل کجا در سينه ويرانه مي گيرد قرار؟
کوچه گرد زلف کي درخانه مي گيرد قرار؟

بيقرار عشق در يک جا نمي گيرد قرار
کوه اگر لنگر شود دريا نمي گيرد قرار

ديو را شيشه سر بسته نتوان بند کرد
هيچ دل در قبه خضرا نمي گيرد قرار

بخيه نتوان زد به شبنم ديده خورشيد را
خواب در چشم ودل بينانمي گيرد قرار

مي دود درکوچه وبازار آخر راز عشق
اين شرر در سينه خارا نمي گيرد قرار

پرتو خورشيد بستر بر سر دريا فکند
عکس او در چشم خونپالانمي گيرد قرار

عاقبت از خانه آيينه هم دلگير شد
در بهشت آن شوخ بي پروا نمي گيرد قرار

گر نباشد گوشه چشم غزالان در نظر
يک نفس مجنون درين صحرا نمي گيرد قرار

روح قدسي چون کند لنگر درين وحشت سرا؟
کوه در دامان (اين) صحرا نمي گيرد قرار

کوه غم لنگر نيفکنده است صائب دردلش
نقش پاي هرکه در خارا نمي گيرد قرار

خرده جان رابود درجسم آتش زيرپا
اين سپند شوخ در مجمر نمي گيرد قرار

زير گردون نيست ممکن بي کشاکش زيستن
موج در درياي بي لنگر نمي گيرد قرار

چرخ از گردش نيفتد تانريزد خون خلق
هست تا در شيشه مي ساغر نمي گيرد قرار

تا پر کاهي ز خرمن هست در کشت وجود
از پريدن ديده اخترنمي گيرد قرار

کرد گردون رازانجم پاک صبح خوش نسيم
در بساط باددستان زر نمي گيرد قرار

برق هيهات است نشکافد لباس ابر را
حسن عالمسوز در چادر نمي گيرد قرار

دانه دل راجدا ناکرده از کاه بدن
آه در دلهاي غم پرور نمي گيرد قرار

در نبندد خلق خوش صائب به روي سايلان
زير دريا چون صدف گوهر نمي گيرد قرار

تنگ خلقي لازم سنگين دلي افتاده است
اين پلنگ خشمگين دارد وطن در کوهسار

ناله عشاق در فرياد آرد سنگ را
از هم آوازست فارغ کوهکن درکوهسار

کاوش مژگان شيرين آنچه بافرهاد کرد
نقش شيرين مي کشد از کوهکن در کوهسار

آن نواسنجم که سازد پايکوبان چون سپند
سنگها راشعله آواز من در کوهسار

از بزرگان مي شود قدر سخن سنجان بلند
صاحب آوازه مي گردد سخن در کوهسار

موميايي سنگ گردد در شکست استخوان
از نسيم عهد آن پيمان شکن درکوهسار

براميد آن که کارم صورتي پيداکند
صرف کردم عمر خود چون کوهکن در کوهسار

اين جواب آن غزل صائب که زاهد گفته است
درميان شهرم ودارم وطن در کوهسار

در بساط آفرينش، مردم آگاه را
هيچ غير از ديده حيران نمي آيد به کار

خواهد افتادن ز چشمش مستي دنباله دار
گر ببيند چشم او را چشم آهو در خمار

بي شراب لاله رنگ از عيش تلخ من مپرس
برتنم انگشت زنهاري است هرمو در خمار

باز مي ريزد مي خونگرم رنگ آشتي
با حريفان مي کنم هر چند يکرو در خمار

در سر مستي بود ابروي ماه عيد تيغ
برسرم شمشير خونريزست ابرو درخمار

با کمال خرده بيني نقطه خالش مرا
کرد در سر گشتگي ثابت قدم پرگاروار

برگ عيشم چون خزان پا در رکاب رحلت است
يک دهن افزون نباشد خنده ام گلزاروار

عشرتم راگريه خونين بود در آستين
بوي خون گل مي کند ازخنده ام سوفاروار

نيست صائب درمحبت پيچ وتاب من عبث
حلقه بر در مي زنم گنج گهر را ماروار

گوش گل از شبنم غفلت گران گرديده است
ورنه در هر پرده اي چندين نوادارد بهار

خارخار عشق را پوشيده نتوان داشتن
خار در پيراهن (از) نشو و نما دارد بهار

مستي غفلت حجاب نشأه بيگانه است
ورنه بيش از باده در دلها اثر داردبهار

از سرشک ابروآه برق وهاي وهوي رعد
مي توان دانست شوري در جگر داردبهار

يک نفس يک جا ز شوخيها نمي گيرد قرار
طرفه گلگونها زگل در زيرزين دارد بهار

نامه اي سربسته از هر غنچه نشکفته اي
از براي بلبلان در آستين داردبهار

خنده هاي دلگشا صائب بود در سينه اش
گربه ظاهر برجبين از غنچه چين داردبهار

سنبل او مي خرامد دست بر دوش بهار
تاکند در وقت فرصت حلقه درگوش بهار

کي توانستي ز شور عندليبان خواب کرد؟
از شکوفه گر نبودي پنبه در گوش بهار