ديوان اوحدي مراغي

عنبر به دلاويزي بر دامن مه ريزي
اين بوالعجب انگيزي در دور قمر تا کي؟

در حسرت خويش گونهاي ما
زينگونه به خون نگاشتن تا کي؟

در پاي ستم چو خاک ره ما را
افگندن و برنداشتن تا کي؟

صبرو قرار ازان دل، زنهار! تا نجويي
کش در برابر آيد زين گونه شوخ شنگي

به تمکين مکوش، اوحدي، در غمش
که عاشق نکوشد به فرزانگي

عاقل به آفتاب نکردي دگر نگاه
گر در رخ تو نيک بکردي تاملي

در سيل خيز گريه نمي ماند چشم من
گر داشتي چو چشم تو زان ابروان پلي

اي گل، براي وصف تو در باغ روزگار
بهتر ز اوحدي نبود هيچ بلبلي

ازيرت بيرون تاخته، قوش بلا انداخته
ما را چو مرغان باخته، در باولي يللي بلي

با ما گرت موافقتي نيست راست شو
باشد که در مخالف ما اوفتد کمي

گر عام شود قصه ما در همه عالم
چون خاص تو باشيم چه انديشه ز عامي؟

با مدعيان حال نگفتيم، که ايشان
در آتش اين سينه نبينند ز خامي

در جدايي تبم گرفت و تو خود
ننهادي به پرسشم گامي

در دلم چون غمت قرار گرفت
گو: قرارم مباش و آرامي

چه تفاوت کند در آتش تو؟
گر بسوزد چو اوحدي خامي

آخرالامرم ز دستان تو يا دست رقيبان
بر سر کويي ببيني کشته، يا در پاي بامي

مکن پيشم حديث وصل آن دلدار آتش رخ
که در دوزخ تواند پخت همچون اوحدي خامي

مرا اگر چو تو در حسن حالتي بودي
چرا شکسته دلان را به حال داشتمي؟

در آن جهان سوي من گر تو ميل ميکردي
به دوستي که ز جنت ملال داشتمي

ز بهر بوسه در آورده بودمش به کنار
اگر چنانکه نکردي کنار، بستدمي

نزديک يار اگر نه چنين خوار و خردمي
در هجرش اين مذلت و خواري نبردمي

کو آن توان و توش؟ کزين خاکدان غم
خود را به آستان در دوست بردمي

صافي کجا شدي دلم از دردي جهان؟
گر من نه در حمايت اين صاف و دردمي

اي تن و اندامت از گل خرمني
عالمي حسني تو در پيراهني

اوحدي مسکين به گيتي بي رخت
کي قراري داشتي در مسکني؟