ديوان اوحدي مراغي

گو: بياموز، ابر نيساني، ز چشمم
اشک باريدن در آن شبهاي تاري

اوحدي مقبل شود در هر دو عالم
ار قبولش مي کني روزي به ياري

درختان چمن را پاي نابوسيده نگذارم
به حکم آنکه گاهي تو گذاري در چمن داري

گر مقيم درگاهي خاک شو، که در ساعت
گردنت زند گر سر ز آستانه برگيري

ترا تا تير مژگان در کمان ابروان آمد
نديدم سينه اي کآماج پيکانش نمي سازي

شبم به وعده فرداي خودنشاني و چون من
در انتظار نشينم، تو روزها بگريزي

باز آمدي، که خونم بر خاک در بريزي
توفان موج خيزم زين چشم تر بريزي

گر تشنه اي به خونم، حاکم تويي،وليکن
در پاي خويش ريزش،روزي اگر بريزي

در شهر اگر نماند شکر، چه غم؟ که روزي
لعل تو گر بخندد، شهري شکر بريزي

بدين ريش تراشيده قلندر کي شوي؟ چون تو
جوالي موي در پوشي و مشتي پشم بتراشي

کجا شيرين شود کام تو از حلواي خرسندي؟
که مانند نمکدان در قفاي سفره آشي

بخت يار ما باشد گر تو يار ما باشي
از ميان بنگريزي، در کنار ما باشي

دل چو در بلا افتد، رحمتي کني بر دل
غم چو فتنه انگيزد، غمگسار ما باشي

عارت آيد از شوخي با کسي وفا کردن
ترسي از وفاورزي، در شمار ما باشي

نجويي هرگزم، وآنگه که جويي پيش در باشم
ولي روزيکه من جويم ترا، جاي دگر باشي

ترا اندر شبستانش نباشد، اوحدي، باري
مگر بر آستان او نشيني، خاک در باشي

گر نخواهي که به حسرت سر انگشت گزي
در پناه رخ انگشت نمايش باشي

گرهي بازکن از بند دو زلفش به نياز
اي دل، آنروز که در بند گشايش باشي

بکوش و روي مگردان ز جور و بارکشي
مگر مراد دل خويش در کنار کشي

کردند بهر بزم چمن ساقيان ابر
در جامهاي لاله ز هر گوشه راوقي

منصوروار در همه باغي شکوفه را
بر دارها کشيده صبا بي اناالحقي

گل شاه وار بر سر تخت زمردين
سوسن ز پيش شاه در آورده بيرقي

کامي بران، که عمر سواريست تيزرو
در زير ران او چو شب و روز ابلقي

حلق کدو بگير و به غلغل در آورش
دشمن بهل، که ميزند از دور بقبقي

بالله! که در تنور کلام از خمير فضل
ناني چنين نپخت ز معني فرزدقي