ديوان اوحدي مراغي

سنگين دلي، و گرنه چنين درد سينه سوز
در سينه تو نيز بکردي سرايتي

چستي نمودم، اي جان، در کار عشق اول
سودي نداشت با تو چيستي و اوستادي

در هيچ قدح بهتر ازين مي نتوان يافت
درياب که: هر قطره ازين باده و مردي

اي اوحدي، انديشه مکن ز آتش دوزخ
گر مي رسي از خاک در دوست به گردي

نقشي ز صورت خود هر جا پديد کردي
پس عشق ديدن آن در ما پديد کردي

نوري که شمع گردون از عکس اوست روشن
در نقطه دل ما چون ناپديد کردي

از جستن نهانت چون اوحدي زبون شد
در عين بي نشاني خود را پديد کردي

نشوي در پي آزار دل من يک روز
گر شبي گوش بدين ناله زارم کردي

پس ازين شام جدايي چه شدي گر سحري؟
تا به بستان در حجره گذارم کردي

ببر دل از همه خوبان، اگر خردمندي
به شرط آنکه در آن زلف دلستان بندي

نشاند تخم وفاي تو اوحدي در دل
اگر چه شاخ نشاطين ز بيخ برکندي

در دست کوته ما مهر زر ار نبيند
کي سر نهد به مهري؟ سروي بدان بلندي

شبي در گردنت گويي بديدم
دو دست خويش چون حبل الوريدي

دردي که هست ما را در دوري تو صد پي
با باد نوبهاري گفتيم اگر شنيدي

ديده بسيار نگه کرد به هر بام و دري
بجزو در نظر عقل نيامد دگري

خبر محنت ما در همه آفاق برفت
که چه ديديم ز دست ستم بي خبري؟

روي در پرده و از پرده برون مي نگري
پرده بردار، که داريم سر پرده دري

تو به نظاره و برجستن رويت جمعي
متفرق شده در هر طرف از بي بصري

عشق ارباب هوي وه! که چه ناخوش هوسست
گله ديو دوان در پي يک مشت پري

باغ بهشت بيند بي داغ انتظاري
آن کش ز در درآيد هر لحظه چون تو ياري

چون بلبل ار بنالم واجب کند کزين سان
در دامن دل من نگرفته بود خاري

پادشاهست آنکه دارد در چنين خرم بهاري
ساقيي سرمست و جامي، مطربي موزون و ياري

ز تورانيان تنگ چشمي سواري
در ايران به زلف سيه کرد کاري

آن کش نشسته باشد در خانه لاله رويي
حاجت نباشد او را رفتن به لاله زاري

گل گر به رغم سنبل بر خال دل نبندد
در بلبلان نيفتد زان گونه خار خاري