ديوان اوحدي مراغي

گفتار تو زنبور زبان از شکريني
خط در ورق زاده زنبور کشيده

رندان وي از سستي بر چرخ سبق برده
خوبان وي از مستي در عربده کوشيده

کنونست وقت، اوحدي، گر جواني
چو مرغان عاشق در آيي بناله

زان زلف همچو زندان، تابنده در دندان
همچون ز شب ثريا، يا خود ز ميغ ژاله

ماهي که مي سرايم در شوقش اين غزلها
چشم غزال دارد، رخساره غزاله

از نامه فراقش عاجز شدم، چو ديدم
زيرا نکرده بودم بحثي در آن رساله

در سر و سراي خود نگذاشتم الاالله
وندر دل وراي خود نگذاشتم الاالله

در گفتن « لا» هر کس بگذشت ز چيزي، من
از گفتن لاي خود نگذاشتم الاالله

من چون ز براي او هم خانه دين گشتم
در خانه براي خود نگذاشتم الاالله

بر لوح لواي دل ننگاشم الا «هو»
در دلق و قباي خود نگذاشتم الاالله

در عالم از رخ تو نشاني شده پديد
و افتاده عالمي ز پي آن نشان همه

چون غنچه در هواي تو يک بارگي دليم
چون بيد نيستيم ز عشقت زبان همه

بر در مي خانه اين غلغل و آن طنطنه
چيست؟ بياور چراغ، پيش نه آتش زنه

آينه حق تويي، از در معني، ولي
از نم ناموس و نام تيره شدست آينه

بس که به دود هوس خانه سيه کرده اي
هيچ ندانست تافت نور در آن روزنه

گرت شبي به سر کوي ما گذار افتد
مکوب در، که کسي نيست اندرين خانه

سر در کف پايت نهم، اي يار يگانه
روزي که درآيي ز درم مست شبانه

در صورت خوبان همه نوريست الهي
از شمع رخت مي زند آن نور زبانه

آنجا مطلب روزه و تسبيح، که در روي
آواز مغني بود و جام مغانه

روي دلي در دو قبله راست نيايد
مرد به يک تير چون زند دو نشانه؟

من نامه نبشتن را دربسته ميان، ليکن
خود لايق اين معني در شهر دبيري نه

عوض آنکه به خون جگرت پروردم
دل من بردي و خون در جگر انداخته اي

اي که تير بي وفايي در کمان پيوسته اي
بار ديگر چيست کندر ديگران پيوسته اي؟

وقت خاموشي چو فکر اندر دلم پيچيده اي
روز گويايي چو ذکرم در زبان پيوسته اي

گوش دار، اي بت که از زلف گريبانگير خود
فتنها در دامن آخر زمان پيوسته اي