ديوان اوحدي مراغي

رفع اين پرده يک نفس کارست
مبر اين روزگار در پرده

اگر آن رخ جمال بنمايد
نهلد پود و تار در پرده

پرده زان ديده اي، که هست ترا
ديده اعتبار در پرده

هر که او اختيار خود بگذاشت
رفت بي اختيار در پرده

جفاي دلبري هر روز کارش بر هم آشفته
بلاي گلرخي هر لحظه خارش در قدم کرده

چون شوي واقف ز راز آن طرف
مژده اي در گوش اهل راز ده

اقبال در کار آمده، دولت خريدار آمده
با ما به بازار آمده، آن دلبر پنهان شده

يار ارچه تيمار آورد، يا رنج بسيار آورد
روزيش در کار آورد، عزم عزيمت خوان شده

اي ز زلفت عقل در دام آمده
نرگست با فتنه همنام آمده

ديگ سوداي ترا دل در دماغ
پخته بسياري، ولي خام آمده

بر همه ارباب عشق حاکم و والي شده
در همه اسباب حسن چست و تمام آمده

سينه ز خونريز او سخت حذر مي کند
زانکه جوانست و مست، در پي نام آمده

مهره ششدر شدست، آه! که در دست خود
نقش موافق نداد نرد مدام آمده

با همه تندي و جوش در عجبم من که چون
سخت لگامي نکرد توسن رام آمده؟

بيد، که بالا گرفت منصب او در چمن
گو که: تماشا کند سرو به بام آمده

با همه تلخي که کرد، در صفت و شان او
از نفس اوحدي شهد کلام آمده

ز لطف تو گر در جهنم يميست
بنارم درانداز و نورم مده

چو گستاخ شد در حديث اوحدي
ز تقرير او ره به طورم مده

اي مردگان، کجاييد؟ اينک مسيح زنده
هر دم لبش حياتي در مرده اي دمنده

بالاي چو بيد و رخ چو ياسمينت
خار خلاف در جگر سرو و گل خليده

بر عارضت نشان عرق در بهار گويي
از شبنمت قطره به گلبرگ چکيده

ترکان چشم شوخ ترا ساحران غمزه
در طاق ابروان تو سرمست خوابنيده

شک نيست که اين چشم چو دريا نگذارد
در شهر يکي خانه توفان نرسيده

اي بر فلک از رخ علم نور کشيده
زلف تو قلم در شب ديجور کشيده

حسن از اثر مستي و ناخفتن دوشت
صد سرمه در آن نرگس،مخمور کشيده