167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
چو تا آن کس که گردد آب مي در جويبار او
دل هر کس که چون صائب شود آيينه دار او
که دل در سينه ها نگذاشت خال دلرباي او
تمنا را زبان در کام مي سوزد حياي او
که رنگم مي پرد از ديدن رنگ قباي او
چو آيد در تبسم غنچه مشکل گشاي او
که چون تير قضا در دل نشيند هر اداي او
شود نقش قدم دست دعا در رهگذار تو
که غيرت مي برد بر هم نهان و آشکار تو
به شکر اين که در ميدان سواري نيست غير از تو
چو بحر آفرينش را کناري نيست غير از تو
که اين آيينه را آيينه داري نيست غير از تو
دهد هر کس که چشمي آب از سيماي عشق تو
وگرنه کيست صائب تا شود جوياي عشق تو
که ماليده است روي زرد خود بر آستان تو
که در خواب بهاران است پنداري خزان تو
که جاي بوسه پر خالي است در کنج دهان تو!
کجا افتد به دست کوته صائب عنان تو؟
به گرد بي نيازي مي رود در کاروان تو
در آن گلشن که باشد چهره چون ارغوان تو
که آتش مي زند در خار مژگان ارغوان تو
بناگوش و خط و خال و رخ و زلف و دهان تو
که از نقش حيا ساده است مهر بوسه دان تو
که مصرع چون بلند افتد به ديوان مي زند پهلو
مي شود چون زر گل، قسمت آتش زر او
تا که را چشم فتد بر کمر لاغر تو
چون خسيسان ز پي مال و زر و جاه مرو
ز بس که هست گلوگير درد فرقت تو
ز بس که در دهنم خشک شد زبان بي تو
گرفته داغ مرا در ميان چنان بي تو
گره چو نقطه شود رشته سخن بي تو
عجب که سبز دگر از حجاب گردد سرو
اي واي اگر به يک طرف افتد نقاب تو
پيچد به هر دلي که خط دل سياه تو
در هر کناره اي ز محيط سخاي تو
هر خار مي کند به زباني ثناي تو
هم از تو جان ستانم و سازم فداي تو
اين مشت خاک تيره چه دارد سزاي تو؟
در دامن آنچه گم شود از آستين مجو
در وادي طلب مدد از آن و اين مجو
زين بحر اگر تو پا و سري يافتي بگو
در غفلت اگر صرف شد اوقات شب تو
چون صبح ز عمر اين نفس منتخب تو
دل را سبک از درد کند کوه غم تو
تقصير در ريزش مکن خورشيد زرين چنگ شو
بشکن به دامن پاي خود چون راه پيشاهنگ شو
با دشمنان کن آشتي با خويشتن در جنگ شو
دست از دو عالم برفشان ديوانه شو ديوانه شو
هر جا به شمعي برخوري پروانه شو پروانه شو
تا جهد داري اي پسر ويرانه شو ويرانه شو
چون سيل در راه طلب مستانه شو مستانه شو
حسن هيهات است خود را از جفا دارد نگاه
نافه را چون ناف آهوي ختا دارد نگاه؟
مي زند غيرت ز مژگان تيشه بر پاي نگاه
چون پري از ديده غايب شد در اثناي نگاه
از دهن در دور ياقوت تو کان انداخته
اين پريشان سير را در بزم وحدت بار ده
پايي از آهن به اين سرگشته چون پرگار ده
از خلال آسوده است آن کس که بي دندان شده
تا به ساحل کشتيم زين بحر بي پايان شده
در دل شب هر که چون شبنم به بستان آمده
من ز غفلت رخت خواب انداختم بي فايده
چون گرانخوابان در او سيلاب مي گردد گره
همچو پيکان در دلم خوناب مي گردد گره
شکوه هم در سينه هاي تنگ مي گردد گره
در گلوي تشنه ام چون سنگ مي گردد گره
راه مي پيچد به خود، فرسنگ مي گردد گره
نغمه کي در ساز سير آهنگ مي گردد گره؟
حال چون آمد زبان قال مي گردد گره
در دل هر کس که حرص مال مي گردد گره
آب من پيوسته در غربال مي گردد گره
آفتابي در ته دل چون سحر دارد گره
در گشاد کارها دست دگر دارد گره
از دم عقرب بر ابرو بيشتر دارد گره
با همه بي دست و پايي بال و پر دارد گره
برنداري باري از دل، بار بر دلها منه
پشت آسايش به کوه قاف اي عنقا منه
بر دل خود بار کوه قاف چون عنقا منه
خرمن خود را چو کردي پاک در صحرا منه
آنچه مي بايد به ساغر ريخت در مينا منه
دل به نقش موج در درياي بي لنگر منه
هست تا خون جگر، لب بر لب کوثر منه
در بهاران صائب از کف شيشه و ساغر منه
بندي از چين جبين هر لحظه بر ابرو منه
با فلک از خشک مغزي بر سر جنگ است کوه
ورنه در ميزان بي دردان گرانسنگ است کوه
گر چه چون آيينه دايم در ته زنگ است کوه
بر سر گنج است ازان پيوسته صائب پاي کوه
که چندين صف کمر در کشتنم موج خطر بسته
گران گشتم به چشمش همچو خواب آهسته آهسته
که گردد تلخ در مينا گلاب آهسته آهسته
که گردد آيه رحمت عذاب آهسته آهسته؟
شکست اين کشتي از موج سراب آهسته آهسته
گره شد رشته ام از پيچ و تاب آهسته آهسته
گذارد هر که چون خورشيد گام آهسته آهسته
به من مايل شد آن سرو روان آهسته آهسته
سر منصور از خامي به پاي دار افتاده
که از بي روغني ها در چراغم آتش افتاده
که سيراب است هر خشتي که در ميخانه افتاده
ز رخسار که يارب عکس در پيمانه افتاده؟