167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
در حرص کمي خال تو از مور ندارد
نقاش حيا از رخ تصوير ندارد
ديوانه ما طالع زنجير ندارد
زندان بود آن خانه که تصوير ندارد
بر در زدن ازان خانه که تعمير ندارد
صائب چو نيامي است که شمشير ندارد
در قافله ما جرس آواز ندارد
دريا خطر سينه پر جوش ندارد
ورنه سر عاشق خبر از دوش ندارد
هر کس دهن خود چو صدف پاک ندارد
صائب سر اين مردم بيباک ندارد
در ظاهر اگر سينه ما چاک ندارد
سر تا سر صحراي جنون سنگ ندارد
اين قفل کليدي بجز ابرام ندارد
آسوده عقيقي که سر نام ندارد
فرياد که خانه ره بام ندارد
در خلوت عشاق هوس راه ندارد
سهل است اگر فوطه ربا فوطه مابرد
در خاک سکندر هوس آب بقا برد
سر پنجه ما آب ز شمشير قضا برد
آسودگيي بود که مرکز ز ميان برد
در رهگذر سيل مرا خواب گران برد
در خاک هدف حسرت آن سخت کمان برد
تا يک گره از زلف گرهگير تو واکرد
از راستي آن کس که درين راه عصا کرد
بر صفحه دريا نتوان مشق شناکرد
جان عجبي در تن ارباب طرب کرد
زان گريه جانسوز که در دامن شب کرد
بيطاقتي صبح مرا مست طلب کرد
اين معني پوشيده ز پيغام تو گل کرد
کز شوره زمين تخم در ايام تو گل کرد
اکنون که خط نيک سرانجام تو گل کرد
ناکامي من از دل خودکام تو گل کرد
از نامه سربسته من نام تو گل کرد
تا آن خط ريحان ز نمکدان تو گل کرد
از چشم تو مي خوردن پنهان توگل کرد
چون صبح ز دستار پريشان توگل کرد
در خلوت دل غنچه پيکان توگل کرد
در هر نظري سيب زنخدان توگل کرد
زان قند که لطف تو در آب گهرم کرد
رخسار تو خون در جگر لاله ستان کرد
خون در دل بيرحمي صياد توان کرد
چندان نفتاده است که فرياد توان کرد
چون در کمر رشته زنار توان کرد
با بيجگري صبر چه مقدار توان کرد
در کام نهنگ و دهن شير توان کرد
در هيچ زمين نيست قرارم چه توان کرد
زنداني اين سبز حصارم چه توان کرد
در پاي خم آن کس که شبي را بسر آورد
شد کشت کسي سبز که دامان ترآورد