ديوان اوحدي مراغي

گر خون خود بريزم صدبار در غم تو
دانم که: بار ديگر رخصت دهي به خونم

گر نور تو در خلق نبينم ز دو گيتي
هم گوش فروبندم و هم گوشه نشينم

گر در افتد به کمندم، صنما، چون تو غزالي
کاروانها رود از نافه اشعار به چينم

در گلستان جمال تو گر آيم به تماشا
باغبان گو: مکن انديشه، که من ميوه نچينم

گناه من همه در دوستي همين که: بر آتش
گرم چو عود بسوزد، گناه دوست نبينم

هر چيز که آن خطاست در عالم
چون از تو بود، صواب مي بينم

تا بينم آفتاب رخ او ز روزني
مانند سايه بر در و ديوار مي روم

او در ميان دايره خانه نقطه وار
من گرد خط کوچه چو پرگار مي روم

صدبار چون خليل مرا سوختند وباز
همچون کليم در پي ديدار مي روم

با صوفيان صومعه احوال من بگوي
کز خانقاه بر در خمار مي روم

دلم ز مهر رخش نيم ذره کم نکند
اگر ز طيره کند همچو سايه در چاهم

به طوع حلقه مهرش کشيده ام در گوش
حسود بين که: جدا مي کند به اکراهم

اوحدي در هوس آن دهن تنگ بسوخت
وز دهانش نتوانم که نشاني بدهم

وقتي که ز کشتگان خود پرسي
اول منم آنکه در شمار آيم

من دولت بيدارم، کز بهر سحر خيزان
در ظلمت شب پويم، با نور نهار آيم

در منظر خوبان تو آن روز تماشا کن
کز منظره ايشان بر برج حصار آيم

ز آهاد بپرهيزم، در اوحدي آويزم
خود مشغله انگيزم، خود مشعله دار آيم

قدر خاک درت اينها چه شناسد؟ که آن
توتياييست که ما در بصر انداخته ايم

اوحدي راز خود از خلق نمي پوشاند
گو: ببينيد که: ما پرده در انداخته ايم

چون ساعدت مساعد آنست رشته ايم
در خون خود، که عاشق آن دست گشته ايم

بي خار محنتي نگذارد زمين دل
تخم محبت تو، که در سينه کشته ايم

چنگ حسود ما چه گريبان که پاره کرد
زين دامن مراد که در چنگ ديده ايم

در پنج رکن متفق الاصل چاره گر
بر چار سکن متفق الفرع چيره ايم

آنجا مکرميم چو سقلاب و زنجبيل
هر چند در ديار تو کرمان و زيره ايم

باز قلندر شديم، خانه بر انداختيم
عشق نوايي بزد، خرقه در انداختيم