167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان اوحدي مراغي
ناگاه در کمند تو رفتم به پاي خويش
که در شهر تن خيمه زد مير عشق
ز بستان «قالوابلي » شير عشق
کين حال نيز در همه جايست مشترک
زر خالصست و باک نمي دارد از محک
سر، بهل تا همي زند بر سنگ
باز چنديست که در خواب نرفتم ز خيال
گفتا که: چاره تو شکيبست و احتمال
وين حکايت کي توان؟ از دست دل
تا نهد سر در جهان از دست دل
کشيدي از کفم دست و کفايندي چو مارم دل
ترسد از آنکه راز ندارد نگاه دل؟
بر زبان آب چشمم گفته دل
بيچاره اوحدي را آنجا خبر کن، اي دل
چاره بزمي بساز، تا بنهي خوان گل
ساخته آوازها بر لب خندان گل
بر سر باد آورند تخت سليمان گل
هر ورقي آيتيست آمده در شان گل
کاهل حديث عرض سخن ميدهند و طول
چشميست ز اشتياقت و پنجاه کاسه نم
طبل در کوچه و علم بر بام
از دل اوحدي بخواه به وام
که جوابش چه نويسم من آشفته پيام؟
چون بديدي که در کمند توام
هم به سکونيست که ورزيده ام