ديوان صائب

رفيق در سفر آب وگل ضرور بود
براي رفتن دل کاروان نمي بايد

دلي که در حرم کعبه بيقرار بود
کجا ز ديدن سنگ نشان بياسايد

در آستانه عشق است فتح باب اميد
خوشا سري که بر آن آستان بياسايد

ز اختيار جهان عقده اي است در دل من
که جز به گريه بي اختيار نگشايد

ز تنگناي جهان کي گشاده مي گردد
دلي که در بر و آغوش يار نگشايد

مراست از دل مغرور غنچه اي صائب
که در به روي نسيم بهار نگشايد

شکسته حالي من پيش يار بايد ديد
خزان رنگ مرا در بهار بايد ديد

مقام عرض تجمل ميان دريا نيست
چو موج جوهر من در کنار بايد ديد

اگر چه در خمشي نيز جوهرم گوياست
مرا چوتيغ دم کارزار بايد ديد

ز خون خويش ترا در نگار خواهم دست
اگر چه بر يد بيضا نتوان ديد

خط عذار تو بارست بردل عشاق
که چشم آينه را در غبار نتوان ديد

ره صلاح به دست آر در جوانيها
که پيش پا به چشم مزارنتوان ديد

بريز خون مرا وخمار خود بشکن
که چشم مست ترا در خمارنتوان ديد

چه جاي آينه کز شرم آن رخ محجوب
دلير در رخ آيينه دار نتوان ديد

بس است آنچه من از روي آتشين ديدم
در آفتاب قيامت دوبار نتوان ديد

عيار خوي تو پيداست از دل سنگين
اگر چه در دل خارا شرار نتوان ديد

به نو بهار خط سبز چشم بد مرساد
که در زمان خط آن حسن قدردان گرديد

ز نارسايي بخت سياه در عجبم
که چون ز کوه صداي مرا جواب رسيد

به داغ تشنه لبي صبر کن که در محشر
توان به چشمه کوثر ازين سراب رسيد

به دست بسته در خلد اگر زنم چه عجب
که جوي شير به طفلان گاهواره رسيد

خيال وحشي چشم که راه در دل داشت
که رشته نفس از سينه پاره پاره رسيد

ز چاره زن در بيچارگي که خسته ما
گرفت تا ره بيچارگي به چاره رسيد

ز فيض عالم بالا چه در تواني يافت
ترا که کسب هوا برکنار بام کشيد

درين چمن که گلش خار در بغل دارد
خوشا کسي که چو بادام چشم بسته دميد

ز تنگ گيري اين روزگار در عجبم
که صبح خنده چسان از دهان پسته دميد

محيط عشق حقيقي در انتظار شماست
گذر چو سيل بهار از پل مجاز کنيد

ز هرچه هست بپوشيد چشم چون صائب
به روي خود در توفيق را فراز کنيد

در آن ديار که ماييم بيغمي کفرست
هواي ابر ز دل ميل باده مي شويد

بسا که دست ندامت به سرزند آن کس
که تخم ريحان در خاک شور مي جويد

ستاره خال ترا ديد چشم را پوشيد
هلال عيد ترا ديد در رکاب دويد

چو صائب اين غزل تازه خواند در محفل
سپند بر سر آتش به اضطراب دويد

کسي که در پي اصلاح بخت تيره ماست
سياهي از پروبال عقاب مي شويد

ستاره عرق روي يار در گذرست
ازين چکيده خورشيد ديده آب دهيد

دنبال دل کمند نگاه کسي مباد
اين برق در کمين گياه کسي مباد

در حيرتم که توبه کنم از کدام جرم
بيش از شمار جرم وگناه کسي مباد

در شاهدان خارجي امکان جرح هست
از دست وپاي خويش گواه کسي مباد

ياقوت را چو باده لعلي کند به جام
اين آتشي که از تو مرا در جگرفتاد

سرگشتگي است حلقه در کعبه جوي را
بيچاره رهروي که پي راهبر فتاد

دل نيست گوهري که نبندند در گره
زين نه صدف چگونه برون اين گهرفتاد

چون قفل بي کليد دگر وا نمي شود
کاري که در گره ز نسيم سحر فتاد

در رهگذار باد فروزد چراغ خويش
آن ساده دل که فيض ز کسب هوا برد

يک جا قرار نيست مرا از شتاب عمر
در رهگذار سيل که را خواب مي برد

در زير تيغ خواب نمي کردم از غرور
اکنون مرا به سايه گل خواب مي برد

در سينه هاي صاف نگيرد قرار دل
آيينه اختيار ز سيماب مي برد

در چشم داغ ديده کشد سرمه از نمک
پروانه را کسي که به مهتاب مي برد

نگذاشت آب در جگر تيغ زخم من
جان از سفال تشنه کجا آب مي برد

در باده نشأه از نظر زاهدان نماند
چشم نديدگان ز گهر آب مي برد

در پرده حجاب چه لذت بود ز وصل
مرغ قفس چه فيض ز گلزار مي برد

صائب کسي که عيب نمي بيند از هنر
از حقه خزف در شهوار مي برد

راه نسيم نيست در آن زلف تابدار
از بيدلان پيام به دلها که مي برد