167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان قاآني
که بدهم در سرافشاني سمر هم در زرافشاني
يکي در ششدر دوران نمايد فکر عذرايي
گم کرده اند در شب تاريک راه را
که نتوان کرد در دريا عمارت
عشق تو در بر به دل دل نشست
جفا و جور در آب و گلش هست
قد دوتا کرده چو در سجده بت برهمنست
طوبي قد تو در سايه حورالعينست
خواه در حرم خواه در کنشت
در چشم من چو چشمه خورشيد نم نماند
در آن زمان که مي از شيشه در اياغ کند
زان مزاميرش اثر در سنگ خارا مي کند
در شکن زلف تست رايحه عود
در سر زلفت هواي نخوت نمرود
گاه در گردنم آن سلسله مشکين بود
در بر اغيار به بندد سر مينا بگشايد
در کشمر سروي بنروييده چنين خوش
پنجه انداخته در پنجه شاهين دارم
لب بگشاديم و در به روي ببستيم
در کام تلخ عيشان يک کوزه انگبيني
چون نکته اديبان در وصل دلنشيني
در وقعه پيش دشمن ثابت تر از يقيني
مگر همشيره حوري که در چشمم نمي آيي
در آخر دام گيسو مي گشايي
زانکه در وصف تو گشتم خجل از گويايي
آدمي در نفشاند تو مگر دريايي
در آنجا بگيرمت چو جان تنگ در کنار
ملت باد در قدح گلت باد در کنار
همت کنيد و از دهن وي بياوريد
کش جم در آستان بود و يم در آستين
در خرمن نوال تو اجرام دانه اي
در آفتاب گردي از آن رو برشته يي
مانند دانه ييست که در دام هشته يي
از فتنه زمانه بود در امان تو
ياغوطه ور نهنگي در بحر قلزمست
در کنج بينوايي خصمش چنان خزيد
چون آب نيل در گلوي قبطيان دون
از خون خصم رمح تو در اهتزاز باد
هرچه در هستي بود در حيطه تسخير تست
در آب نشستستي از آن مرتعشي تو
نه در دل باکت از انبوه دشمن
به مهد امن در خواب امان باد
تو به آتش سوزان در چون هندوي بيجاني
نداند که مغزش بود در ميان
نيارد در آخر ثمرهاي پاک
ز ادراک در مغز نبود اثر
نه هرگز رياحي بود حر شود
بود در قيامت ز اهل ولا
هر طرفي آمد در جست و خيز
نه در رد اوست دهر را يارا
نديده بودم در شوره زار ريحان را
فرونشاند در روز باد طوفان را
ديوان محتشم کاشاني
کشتي من از هجران در ورطه طوفان به
در فن ياري تو را تعليم پنداري نداد
در نيم لحظه دشمن صد ساله دوستان را
دل ز هجر تو و وصل دگران در زندان
در عشرت به رخ اهل محبت بندان
نام او در ملک غيرت کشور بي غيرتي
ببين کرا به که در دوستي بدل کردي
از حفظ تو تعويضي در گردن ايمانها
در يوزه مراد کند از در بلا
ببيند آن فغان در گرمي جولان کشيدنها
هزارش مصلحت درهر تغافل کردنست امشب
اگر توان در تقدير آسماني بست
ز رهگذر که در پاخليده خارجفايت
که از درمان گريزم تا بميرم در تمنايت
نقشي است که در ته نگين است
بي وقوف کيمياگر نفع در اکسير نيست
مهر را بزم تو در مجمره سوزاني داشت
مجو کاين بحر مهلک را تکي نيست
سرو را در ديده باريک بين اندام نيست
جز عشق در زمان تو شغل زمانه چيست
ساقي دگر براي تعلل بهانه چيست
هست در گوش من امشب سخنان تو صريح
شهسواران در روش با خاکساران اين کنند
اخگري در گوشه گلخن همان گيرم نبود
بهر پيدا کردن آن خاک آدم بيختند
جنبش فکن در ابروي محراب مي شود
کليدش هست چون بر گشته بيداد بگشايد
بر محتشم در جور هرچند باز باشد
با آن که در هلاک من او را شتاب بود
که مغز استخوانم در تب هجران فرو ريزد
تو در تعرض و من در مقام استغفار
در رغبت بگشائي و ببندي در ناز
در زير پاي شاهد سنگين خرام ناز
ديده باشي اضطراب مرغ وحشي در قفس
با شير در سلاسل با مرگ در کشاکش
مرغيست که درآتش سوزان وطنستش
در نخستين ضربتم کرد آن شکارافکن خلاص
عشق را روغن ز مغز استخوانها در چراغ
در هر رنگي هزار نيرنگ
دست در زنجير از زلف درازش داشتم
دم ساز در برون به سگ آستان شدم
شيرين کند در چشم من محرومي ديدار تو
در آتش سوزنده چه ماند اثر از مو
گرگ بيدار ز هر گوشه و در خواب رمه
در وادي وفا طلبي کم اراده اي
در بردباري از همه عالم زياده اي
در قتل ماچه لازم چندين بهانه جوئي
در پرده بازي کرد رخساره در نقابي