ديوان اوحدي مراغي

اگر بر دامن دوران غباري يابي از معني
غبار اوحدي باشد که در ميدان عشق آمد

عمري که نه با تست کسش عمر نخواند
آنرا که تو در دام کشي کس نرهاند

گر بر تن مجنون تو صد سلسله باشد
چون رخ بنمايي همه در هم گسلاند

پندار که: صد نامه و قاصد بفرستم
در شهر شما قصه درويش که خواند؟

دل در لب شيرين تو بست اوحدي، اي جان
مگذار که ايام به تلخي گذراند

گر کسي باز کند پيرهن از شخص ضعيفم
در ميان من و موي تو تفاوت بنداند

اوحدي در غمش ار ناله چنين خواهد کرد
زود باشد که به گيتي سمرم گرداند

بوسه دهم آستين آنکه سر من
باز بر آن آستان در برساند

بر در شيرين، چو ديد حالت فرهاد
قصه افتادن از کمر برساند

عمر من در سرکار تو رود، مي دانم
خود پديدست که: از عمر چه مقدار بماند؟

اگر از پاي در آييم به سر بايد رفت
ننشينيم که دست طلب از کار بماند

تا دو مي ديد دلم در کف يغما بودم
چون برستم ز دويي زحمت يغما بنماند

دل من دردي آن درد به دريا نوشيد
به طريقي که نم در همه دريا بنماند

چون عشق در آيد، قدم سر بنماند
عشقت به بر آيد، چو ترا بر بنماند

باده نوشان لبت جمله خرابند امروز
تا چه در ساغرشان بود؟ که بي هوش تواند

اول فطرت که نقش صورت چين بسته اند
مهر رويت در ميان جان شيرين بسته اند

فرش زمردين به زمين در کشيده اند
و آنگه برو، ز گل، علم زر کشيده اند

آن سبزهاي سايه نشين بين، که پيش گل
دامن ز ماهتاب وز خور در کشيده اند

گلها به دستياري نم شاخ سبزه را
از خاک بر گرفته و در بر کشيده اند

ترکان گل ز راوق شبنم شراب صرف
در جام لاله کرده و اندر کشيده اند

با سروشان اگر نه خلافيست در ضمير
اين بيدها ز بهر چه خنجر کشيده اند؟

دختران گل به وقت صبح دم در پاي سرو
از سر شادي طبقهاي نثار انداختند

شاهدان سوسن از بهر تماشا در چمن
لاله را با سنبل اندر کارزار انداختند

گرم تازان صبا از گرد عنبر وقت صبح
موکب سلطان گل را در غبار انداختند

در دماغ بيد گويي هم خلافي ديده اند
کز ميان بوستانش بر کنار انداختند