167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
که زلف دود در سر پنجه مجمر نمي ماند
نهان در تيرگي اين چشمه حيوان نمي ماند
تمام عمر ماه مصر در زندان نمي ماند
رسد چون نوبت نان طفل بي دندان نمي ماند
متاع يوسفي در گوشه دکان نمي ماند
که در کاويدن دل خارش از مژگان نمي ماند
که چون شد غنچه گل، در بوستان چندان نمي ماند
که خاري گر خلد در دست و پا پنهان نمي ماند
زشوخي در دل سنگ اين شرر پنهان نمي ماند
از ان آهوي وحشي در زمين دامي نمي ماند
هجوم شوق صد بال و پر از بازو بروياند
چو نرگس هر که در جوش بهاران زير پا بيند
که پشت تيره از آيينه، از طاوس پا بيند
زهي غافل که تقصيرات خود را از قضا بيند
نبيند عيب خود هر کس که عيب ديگران بيند
که در فصل بهاران چون گل رعنا خزان بيند
که هر کس را بود بر صدر جا، در آستان بيند
که اوضاع جهان بازيچه اطفال مي بيند
به دريا متصل شد سيل و در دنبال مي بيند
سرش چون شمع اگر در زير پا افتد نمي بيند
که خود پيش از مگس در دام مي افتد نمي بيند
که بلبل مست چون شد از در و ديوار گل چيند
زروي کارفرما هر که وقت کار گل چيند
به اندک فرصتي از دولت بيدار گل چيند
که صهبا چون نشست از جوش در ميخانه ننشيند
که يک دم بر زمين با پاي چوبين شانه ننشيند
مبر در پيش هر بي آبرو زنهار آب خود
که جوهر رخنه در فولاد کرد از پيچ و تاب خود
نهان در ابر خواهي داشت تا کي آفتاب خود؟
فرامش مي کنم در راه از غيرت پيام خود!
که در خاک فراموشان نهان سازيم دام خود
ندارد خلد چون من بلبلي در بوستان خود
به زخم خار دارم صبر تا گل در کنار آيد
چنان گريم به درد دل که خون از چشم خار آيد
به فال گوش در دريا نشستم تا چه پيش آيد
که آب زندگي از ديدن او در دهان آيد
نپوسد دانه تا در خاک کي از گل برون آيد؟
که هر کس دل به دريا کرد از ساحل برون آيد
در آن گلشن که پاي سرو دير از گل برون آيد
رسد چون نوبت نان طفل را دندان برون آيد
که چون بر سنگ آيد آتش از پيکان برون آيد
کز اين آتش به همواري گل و ريحان برون آيد
دهاني را که در صد سالگي دندان برون آيد
که چون سوفار، پيکان از دلم خندان برون آيد
به قصد صيد چون ابر و کمان من برون آيد
به اين شرم و حيا گر دلستان من برون آيد
اگر چون شمع آتش از دهان من برون آيد
کجا خودداري از پروانه بيتاب مي آيد؟
که وقت صبح اکثر شبروان را خواب مي آيد
که آبم در نظر از پرتو مهتاب مي آيد
وگرنه کوه از يک ناله در فرياد مي آيد
زپاي خفته کار تيغ لنگردار مي آيد
بلاي جان بود تيغي که لنگردار مي آيد
وگرنه کار در از رخنه ديوار مي آيد
گل رنگين به سير گوشه دستار مي آيد
به جاي ناله خون گرمش از منقار مي آيد
که آهو بي محابا در پناه شير مي آيد
که آبم در دهان از ديدن شمشير مي آيد
کز اين پشت کمان کار دم شمشير مي آيد
که جان از ناتواني بر لب من دير مي آيد
دل من کي برون از عهده الطاف مي آيد؟
چه کار از جوهر آيينه ادراک مي آيد؟
که جاي لقمه گوهر در دهان پاک مي آيد
که از تمهيد صلح يار بوي جنگ مي آيد
همان از خواب سنگين، پاي من بر سنگ مي آيد
که نبض آن گهر در کف ازين سررشته مي آيد
که سرو از خاک بيرون ساق بر ماليده مي آيد
که مرغ نامه بر چون موي آتش ديده مي آيد
که گل از شاخ بيرون با دل صد پاره مي آيد
که گاهي کار شير از جنبش گهواره مي آيد
که از ديوار و در بوي پر پروانه مي آيد
به مغزم بوي خواب مرگ ازين افسانه مي آيد
کنون از ني به گوشم نعره شيرانه مي آيد
که از درياي دل يک موج بي عنبر نمي آيد
که بي تحريک ساقي باده در ساغر نمي آيد
مرا از سيرچشمي در نظر گوهر نمي آيد
که قطع اين ره از مقراض بال و پر نمي آيد
که مي از شيشه سربسته در ساغر نمي آيد
چه پيش آمد که از صبح جزا دم برنمي آيد؟
به شوخيهاي آن چاک گريبان برنمي آيد
که غير از عشق کار ديگر از من برنمي آيد
که مي گويد که کاري از نشستن برنمي آيد؟
که تا مي در قدح دارد زگلشن برنمي آيد
کز اين دريا برون کس بي فرو رفتن نمي آيد
کز اين دريا برون کس بي فرو رفتن نمي آيد
که بي غواصي از دريا گهر بيرون نمي آيد
که در مهتاب از منزل عسس بيرون نمي آيد
صدا غير از سپند از هيچ کس بيرون نمي آيد
زبيم راهزن بانگ جرس بيرون نمي آيد
صدا غير از سپند از هيچ کس بيرون نمي آيد
تصرف در خم محراب ابرو اين چنين بايد
کمندي پيش دست خود زپيچ و تاب مي بايد
پي سودا همه کردار بي گفتار مي بايد
چو دريا مطرب عاشق درون سينه مي بايد
که از حفظ مراتب اين بنا را زينه مي بايد
خوشا پايي که همچون سرو در دامان بياسايد
جرس کي ظرف آن دارد که از افغان بياسايد؟
که گر در آتش افتد از ميان زنار نگشايد
جرس را عقده از دل ناله هاي زار نگشايد
که تيغ موج را دريا به ساحل کار فرمايد