ديوان اوحدي مراغي

به ياد روي تو هر بامداد ديده من
ستاره در قدم آفتاب مي ريزد

تير کمان ابروان بر سپرم مزن، که من
در جگرش نهان کنم، تير کزان کمان رسد

ازين بيچارگي شرحي دهد در نامه، کان دلبر
چه برخواند جواب اوحدي ناچار بنويسد

بي قفا روي نيست در خارج
وندر آيينه بي قفا باشد

شمشماد همي لرزد چون بيد ز بالايت
بالاي چنين، رعنا در شهر بلا باشد

لعلت نکند سعيي در چاره کار من
بيچاره کسي کو را کاري به شما باشد

در آرزوي نسيمي ز زلف تو جانم
هميشه منتظر موکب صبا باشد

در قيامت همه را چشم بسويي و مرا
چشم سوي تو و گوشم به سلامت باشد

نشکفت اگر ز عشقش لاغر شويم و خسته
کين شيوه لاغريها در يام عشق باشد

بيش از اجل نبيند روي خلاص و رستن
در گردني، که بندي از دام عشق باشد

مشنو که: باز داند سر نيازمندان
الا کسي که پايش در دام عشق باشد

گفتي که: در فراقم زحمت کشيده اي تو
مردم هزار نوبت، زحمت کدام باشد؟

زر پر مطلب، که اوحدي را
در دست بجز دعا نباشد

طالب مقصود را از در نشايد باز گشتن
آستان را بوسه بايد داد، اگر بارش نباشد

فکرتم هر لحظه ميگويد که: جان در پايش افشان
کار جان سهلست، مي ترسم سزاوارش نباشد

گر مسلماني، نگه کن در گرفتاران به رحمت
کافرست آن کس که رحمي بر گرفتارش نباشد

نزد خداپرستان داني که: چيست طاعت؟
آن سيرتي که در وي آزار دل نباشد

يک بار اگر ببيني دل را، يقين بداني
کين آبگينه هرگز در بار دل نباشد

چون قد تو در چمن نباشد
چون روي تو ياسمن نباشد

اي باغ، مشو غلط ز رويش
کين لاله در آن چمن نباشد

پوشيده هر کسي را پيراهنيست، ليکن
آب حيات کس را در پيرهن نباشد

زر خواستي و جان هم، زر کمترست، ليکن
در جان که مي فرستم باري سخن نباشد

کي به شاخ غمش رسد دستي؟
که نه در زير اين ستون باشد

آن يار که در وفاش تا روز
بيدارم و او غنوده باشد

دانم که: به وصف من رقيبش
عيبي دو سه در ربوده باشد