167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
که گرد فتنه بيش از دامن آخر زمان خيزد
نباشد چون دل سنگين، چه از تيغ زبان خيزد؟
که از حسن گلو سوزش زشکر دود مي خيزد
در آن آتش که از جان سمندر دود مي خيزد
که از داغ پلنگان همچو مجمر دود مي خيزد
هنوز از روزن چشم غزالان دود مي خيزد
همين از شمع من زين نه شبستان دود مي خيزد
که هر کس مي نشيند پيش ما، ديوانه مي خيزد
عجب دارم که گوهر سفته از دريا نمي خيزد
که بي آب گهر ابر من از دريا نمي خيزد
که از تمکين حسن او سپند از جا نمي خيزد
که در برخاستن با معجز عيسي نمي خيزد
که تا در بحر باشد، نکهت از عنبر نمي خيزد
که بيتابانه آه از جان اسکندر نمي خيزد
که مانند سپند از جا سويدا برنمي خيزد
که اين داغ از جبين نامداران برنمي خيزد
که اين داغ از جبين نامداران برنمي خيزد
که مي گويد گهر از چشمه ساران برنمي خيزد؟
که گرد راه بوي پيرهن در چشم من ريزد
مرا هر کس چو آتش خار و خس در پيرهن ريزد
که روي تازه ات گل در گريبان کفن ريزد
به خرمن گل به جيب و دامن اغيار مي ريزد
به جاي ناله خون از غنچه منقار مي ريزد
که مستي مست را از پيچش دستار مي ريزد
سبکدستي که در پيراهن من خار مي ريزد
اگر ناز اين چنين زان سرو خوشرفتار مي ريزد
که مشت خون خود در دست و پاي يار مي ريزد
در آن محفل که رنگ از چهره تصوير مي ريزد
که از گردن فرازي بر هدفها تير مي ريزد
که خون شيشه در ساغر به چندين ناز مي ريزد
گلي کز بار از لرزيدن آواز مي ريزد
که تخم پاک، دهقان در زمين پاک مي ريزد
که سر جوش عطاي خويش را بر خاک مي ريزد
که مي در سينه رنگ شعله ادراک مي ريزد
که اشک شادي مرغان به دامش دانه مي ريزد
که آب زندگي زلفش به دست شانه مي ريزد
شرابي را که از بويش دل پيمانه مي ريزد
اگر پروانه اي را شعله در بال و پر آويزد
که چون آيينه شد تاريک در خاکستر آويزد
که هر کس هر چه در دل داشت بي مانع هويدا شد
که بر تن پوست خشک از زهد خشکم همچو مينا شد
گدا را کاسه در يوزه از کوري مثني شد
گل بي خار در عهد تو خار پيرهنها شد
که چون پروانه بي تکليف در محفل تواند شد
که در دستش درم مهر لب سايل تواند شد
محال است اين که سحر چشم او باطل تواند شد
کجا قمري خلاص از سرو پا در گل تواند شد؟
نماند بر زمين سنگي که مينا مي تواند شد
که غير از بيکسي همخانه ما مي تواند شد؟
رگ جاني که در شمشير جوهر مي تواند شد
که در درياي بي ساحل شناور مي تواند شد؟
در آن دريا که خار و خس به ساحل مي تواند شد
نظر مگشا به هر نقشي که زايل مي تواند شد
به دريا قطره آبي که واصل مي تواند شد
سراسر خار اين وادي گل بي خار خواهد شد
ترا چون خامه تا کي عمر در گفتار خواهد شد؟
که گر خاموش گردد جنت در بسته خواهد شد
ز اشک گرم هر مژگان من بال سمندر شد
به خاک هر که سرو قامت او سايه گستر شد
حصار عافيت با خويش دارد هر که لاغر شد
که موج آب حيوان در رهم سد سکندر شد
که هر آبي که تيغ پاک گوهر خورد جوهر شد
شدم من از خجالت آب هر جا خصم ملزم شد
ز آه و دود قمري سرو آخر شمع ماتم شد
به دفع ديده بد دانه اش يکسر سپندم شد
چه غير از بار دل حاصل از ان سرو بلندم شد؟
زخط رخسار او هر چند شمع زير دامان شد
که عمر شمع کوته بقر سر زرين کلاهي شد
دهندت راه اگر در آستانه دل چه خواهي شد؟
که از خود بيخبر در اولين پيمانه خواهي شد
نخواهم يافتن جان تا تو جان من نخواهي شد
که در ايام خط هم مهربان من نخواهي شد
در آن کشور که چاک سينه محراب دغا باشد
چرا در آشنايي اينقدر کس بيوفا باشد؟
دل ما چون درست از گردش چرخ دعا باشد؟
به اين تل چون برآيي آسمان در زير پا باشد
در آن گلشن که سرو قامت او جلوه گر باشد
که شکر در دل شب ايمن از جوش مگس باشد
که گل خندان بود تا در ميان خار و خس باشد
زپيچ و تاب فارغ نيست تا سگ در مرس باشد
که چندين مرده را آن گنبد عمامه بس باشد
نسيم خلق، مردان را عبير جامه بس باشد
که در ميزان ماه مصر گوهر سنگ کم باشد
که چون شمشير مردان را گشايش در قدم باشد
که رزق مور با آن ناتواني در قدم باشد
ندارد گوش امن آن کس که در بند شکم باشد
چرا کس در شکايت اينقدر آتش زبان باشد؟
در آن گلشن که بلبل صائب آتش زبان باشد
اگر صد سال چون آيينه در آغوش من باشد
که شادي مرگ مي گردم چو گل در دست من باشد
مرا چون طوطيان با چون خودي روي سخن باشد
صلاح اهل دولت، کار مردم ساختن باشد
همين وقت خوشي مي خواهم از عالم زمن باشد
اگر در بسته باغ خلد چون آدم زمن باشد
زچشم آسوده ام چندان که نقش کم زمن باشد
کمان چرخ اگر در قبضه فرمان من باشد
خيال وصل او در خواب اگر مهمان من باشد
که دست ما زکوتاهي گره در آستين باشد
در ايام خزان پيرايه روي زمين باشد
نياسودي چو گوهر در کنارم، اين چنين باشد!