167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
که تمکين تو ره بر ناله و فرياد مي گيرد
نگاه عجز من تيغ از کف جلاد مي گيرد
که خون شمع ناحق کشته را از باد مي گيرد؟
وگرنه سيل را دل زين خراب آباد مي گيرد
که جوش مغز هر دم از سرم دستار مي گيرد
اگر اين بار جا در بزم آن دمساز مي گيرد
عنان نفس صائب هر که از آغاز مي گيرد
که قمري سرو را از طوق در آغوش مي گيرد
گل از گل رنگ مي بازد، گل از گل رنگ مي گيرد
که گاهي بوسه اي زان لعل آتش رنگ مي گيرد
که هر ديوانه اي آنجا عيار سنگ مي گيرد
به روي دست، اخگر بيش ازين آرام مي گيرد
که جز مي نشأه اي جاي جواني را نمي گيرد
درين دريا خزف خود را کم از گوهر نمي گيرد
گره در رشته ما راه بر گوهر نمي گيرد
که چون آيينه کين سنگ را در دل نمي گيرد
که جغد ازنا کسي در خانه ام منزل نمي گيرد
به خاک و خون تپيدن را کس از بسمل نمي گيرد
به يک زخم نمايان دست از قاتل نمي گيرد
که گر پيکان به چشمش مي زني در دل نمي گيرد
زبار دل قد سرو و صنوبر خم نمي گيرد
که مجنون چون سپند آرام در هامون نمي گيرد
که استقرار در زير زمين قارون نمي گيرد
چه در دست است دنيا را که پشت پا توانم زد؟
به اين کوتاه دستي چون در دلها توانم زد؟
کف خاکي همان در چشم دنيا مي توانم زد
وگرنه خيمه چون مجنون به حصار مي توانم زد
به قلب چرخ چون خورشيد تنها مي توانم زد
که نقد جان به دامن خضر را در ظلمت اندازد
گل خورشيد خود را در گريبان تو اندازد
که خود را در خم زلف چو چوگان تو اندازد
که خط خاشاک در چاه زنخدان تو اندازد
که برق و باد شهپر در بيابان تو اندازد
که آن شمع آتش از پروانه در پروانه اندازد
که ميزان را سبک در چشم مردم سنگ کم سازد
همان عشقي که در پيري زليخا را جوان سازد
که حيراني مرا در هر قدم سنگ نشان سازد
خس و خاشاک را سرگشته اين گرداب مي سازد
خوشا احوال آن سالک که دل را آب مي سازد
دل چون موم را سنگين تر از فولاد مي سازد
که در هر رد سايل بنده اي آزاد مي سازد
زکار عشق کي دست و دل من سرد مي سازد؟
که پيري کارهاي سهل را دشوار مي سازد
که سوهان زود ناهموار را هموار مي سازد
که بلبل آشيان در رخنه ديوار مي سازد
که دل را در دو غم مي سازد و بسيار مي سازد
که گل با خار مي جوشد، شکر با مور مي سازد
غريبي در جواني آدمي را پير مي سازد
رگ سودا سرم را خامه تصوير مي سازد
که چون در روزگار ما شکر با شير مي سازد؟
شراب لعل وقت صبح جان را تازه مي سازد
که در هر جام اوضاع جهان را تازه مي سازد
زغفلت بلبل ما آشيان را تازه مي سازد
که رخسار تو داغ بلبلان را تازه مي سازد
اگر در کعبه رو مي آورد بتخانه مي سازد
به پيري مي رسد طفلي که با ديوانه مي سازد
کجا با دانه تفسيده هرگز دانه مي سازد؟
ترا با خوش قماشي در نظرها پينه مي سازد
که شوق زخم، خون را در جگر نشتر نمي سازد
که شهد زندگي را تلخ بر شکر نمي سازد
که چون بيدار گردد پاي با دامن نمي سازد
وگرنه دانه چون شد پاک با خرمن نمي سازد
گسستن رشته را غافل ازين سوزن نمي سازد
که دايم شمع بر جان از زبان آتشين لرزد
به عنواني که دل بر ديده بيخواب مي لرزد
زطوفان بيش بر خود کشتي از گرداب مي لرزد
که هر عضوي زعاشق چون دل بيتاب مي لرزد
که از برق تجلي کوه چون سيماب مي لرزد
که کوه قاف بر خود بيشتر از کاه مي لرزد
که يوسف در ترازو بيشتر از چاه مي لرزد
که شمع از بال و پر افشاني پروانه مي لرزد
که بر خود کوه و کاه اينجا به يک دندانه مي لرزد
زبيم آسيا در خوشه دايم دانه مي لرزد
که از آواز پاي آشنا اين خانه مي لرزد
چراغ خانه ما در برون بيش از درون سوزد
به اين عنوان اگر در دل مرا چون لاله خون سوزد
چرا هر شب ز انجم داغ چرخ نيلگون سوزد؟
نفس چون گردباد آن را که در دشت جنون سوزد
که در شبها چراغي بر سر اهل جنون سوزد؟
به آب خود چراغ گوهر شب تاب مي سوزد
چراغ از چشم شيران بر سر ديوانه مي سوزد
که بيد و عود را آتش به يک دندانه مي سوزد
چراغ آشنا رويي که در هر خانه مي سوزد
که همچون شمع، ماهي در دل دريا نمي سوزد
که مي گويد در آتش چوب تر تنها نمي سوزد؟
کسي چون شمع تا در پرده شبها نمي سوزد
که در روغن نمک تا هست بي غوغا نمي سوزد
زرشک کلک صائب نيشکر تنها نمي سوزد
که انجم تخم خود را در زمين پاک مي ريزد
که انجم تخم خود را در زمين پاک مي ريزد
که دل را آب سازد ناله اي کز آسيا خيزد
اثر در دل ندارد گريه اي کز توتيا خيزد
چو از بيرون در آواز پاي آشنا خيزد
مگر در آب گشتن زنگ ازين آيينه برخيزد
که بيرون مي روم از خويش چون آواز در خيزد
که از دامان کوه بيستون فرهاد برخيزد
کند در خاک دشمن را و خود از خاک برخيزد
که در ايام بي برگي زپاي تاک برخيزد
سبک چون طوطي رم کرده از دل زنگ برخيزد
که فرياد از دل سخت کمان پيش از نشان خيزد