ديوان صائب

باده در شيشه و پيمانه من سنگ شود
سبزي بخت بر آيينه من زنگ شود

کوه تمکين تو در پله نازست تمام
اين نه سنگي است که محتاج به پاسنگ شود

تا نميرد، ز تردد نکشد پاي حريص
راحت مور در آن است که پامال شود

صائب از چرخ همين کام تمنا دارد
که سرش در قدم سرو تو پامال شود

بوسه در ذائقه اش باده لب شيرين است
تلخکامي که بدآموز به دشنام شود

شوق درياکش و در شيشه کم ظرف فلک
آنقدر خون جگر نيست که يک جام شود

روزگاري است که از پوست برون آمده ام
همچو بادام اگر در شکر افتم چه شود؟

در سر زلف تو مجنون دل فرزانه شود
هرکه پيوست به اين سلسله ديوانه شود

محفل آراي سخن را طرفي در کارست
طوطي از آينه بي واسطه گويا نشود

عشرت روي زمين در گره دلتنگي است
غنچه تا سر به گريبان نکشد وا نشود

جمع در حوصله مور شود دانه ما
خرمن ما گره سينه صحرا نشود

چهره شوخ به يک رنگ مصور نشود
عکس روي تو در آيينه مکرر نشود

اثر صحبت روشن گهران اکسيرست
موم در بحر محال است که عنبر نشود

بوسه هرچند که در کيش محبت کفرست
کيست لبهاي ترا بيند و طامع نشود؟

رفت عمرم همه در پند و نصيحت، غافل
که سگ نفس به تعليم معلم نشود

نيست در عالم تسليم پريشان نظري
ديده کشته محال است که حيران نشود

از تهي چشمي ما رزق پراکنده شده است
دانه در دام محال است پريشان نشود

تا صدف مهر خموشي نزند بر لب خود
آب در حوصله اش گوهر غلطان نشود

در توفيق شود باز به رخسار کسي
کز ته دل سخن اهل حقيقت شنود

راه در خلوت وصل تو سپندي دارد
که ز خاکستر خود سرمه به آواز دهد

در رياضي که دل سوخته من باشد
باغبان آب به گلهاي گلستان ندهد

طمع رزق ز افلاک ز کوته نظري است
دست در کاسه خود سفله به مهمان ندهد

به پر کاغذي از آتش هجران گذرم
نامه در دست اگر نامه برم باز آيد

ناله و خنده اين باغ بهم پيچيده است
غنچه در وقت شکفتن به صدا مي آيد

نيست در غيب اگر باغ و بهاري صائب
اينقدر معني رنگين ز کجا مي آيد؟

حسن در پرده نيرنگ چرا مي آيد؟
گل بيرنگ به صد رنگ چرا مي آيد؟

گرنه در پرده دل مطرب دمسازي هست
از جگر ناله به آهنگ چرا مي آيد؟

حسن سنگين دل اگر کعبه مشتاقان نيست
در لباس خط شبرنگ چرا مي آيد؟

چه نشاط است که در پرده خاموشي نيست؟
غنچه از بستن لب تنگ چرا مي آيد؟

اي گل شوخ که در شيشه گلابت کردند
هيچ يادت ز اسيران قفس مي آيد؟

در دل صاف نماند اثر تيغ زبان
زخم اين آينه چون آب بهم مي آيد

دست بر خاطر آگاه ندارد شيطان
گرگ در گله ز تقصير شبان مي آيد

ناتوان باش که در ملک اجابت صائب
ناوک سست کمانان به نشان مي آيد

حرم عصمت يوسف چه نشاط انگيزست
طفل يکروزه در آنجا به سخن مي آيد

عقده دل که در او ناخن الماس شکست
فتحش از جنبش ابروي سخن مي آيد

پنجه در پنجه اعجاز مسيحا کردن
از سبکدستي بازوي سخن مي آيد

عشق با حسن بود در ته يک پيراهن
ذره با مهر جهانتاب برون مي آيد

رنگ در آب و گلم گريه خونين نگذاشت
لاله از تربت من زرد برون مي آيد

مي کند پند اثر در دل پرشور مرا
اگر از شوره زمين دانه برون مي آيد

شمع در محفل هرکس که نفس راست کند
دود از خرمن پروانه برون مي آيد

آب در ديده پيمانه مي مي آيد
اين چه شورست که از کوچه ني مي آيد

همت پير خرابات بلند افتاده است
چون سبو دست طلب در ته سر مي بايد

معني بکر به مشاطه ندارد حاجت
گوهري را که يتيم است چه در مي بايد؟

شوخ چشمي که به صيادي دل مي آيد
نگهش در پس مژگان به کمين مي بايد

خيره چشمان هوس را ادبي در کارست
حسن بي قيد ترا چين به جبين مي بايد

پاک کن از سخن پوچ دهان را صائب
لقمه کام صدف در ثمين مي بايد

آن که در خانه اغيار کمر باز کند
از کمر تيغ به کاشانه ما نگشايد

زور مي رحم به نوميدي ما خواهد کرد
محتسب گر در ميخانه به ما نگشايد

اينقدر در جگر فکر چرا مي پيچي؟
عقده اي نيست به يک آه سحر نگشايد

گر چنين کار جهان در گره افتد صائب
سنگ طفلان گره از کار ثمر نگشايد