ديوان سيف فرغاني

با دو حجاب سيف نبيني جمال دوست
تو در حجاب عشقي واو در حجاب حسن

در زمينهاي دگر آهو چو ديگر جانور
هست، ليکن ناف آهو مشک در چين مي شود

اي ولي نعمت جان چون در دندان دايم
گوهر شکرتو در درج دهان داشتنيست

ما گداي در جانان نه براي نانيم
دل بداديم وبجان در طلب جانانيم

در بهار از کرم دوست بدست آورديم
در خزان ميوه وبرگي که همي افشانيم

هر زرد روي عشق که در دستم اوفتد
در پاش مالم اين رخ چون زعفران خويش

سيف فرغاني زبهر من بدست لطف خويش
دوست در نگشاد ومن در بند دستورم هنوز

در تير مه زباد خزان نرگس ايمنست
گر در بهار شاخ شکوفه چنين کند

يک زبانند در ملامت ما
اين دو رويان که در قفاي تواند

در ره خدمت اگر مال خوهي در بازند
وز سر رغبت اگر جان طلبي بسپارند

ملاحت را بسي اسرار مضمر
در آن صورت چو معني در کلامست

گرم در حلقه خاصان در آري
عجب نبود که الطاف تو عامست

نيست شايسته که در يوزه کند بر دراو
آن گدا طبع که در ملک فريدون نگرد

خلق در وي نگرانند که چونست وليک
بنده در آينه قدرت بيچون نگرد

ما از همه کمتريم در ملک
ما از همه پس تريم در راه

کس نور صفا نديد در ما
کس آب بقا نيافت در چاه

دوست چون در نيکويي يکتاست همچون آفتاب
عاشقش زآن در عدد چون ذره بسيار آمدست

در ميان جمع خوبان يار ما(گويي مگر)
در چمن طاوس روحاني برفتار آمدست

حسن در صحبت آن روي که مه پرتو اوست
همچو در صحبت خورشيد نهار آمده بود

وقت آنست که از روزن ما در تابد
آفتابي که شعاعش در وديوار گرفت

دوست در روز نهان نيست چو آتش در شب
ليک نورش ره ادراک بر ابصار گرفت

ازرخت در نظرم باغ وگلستان آيد
وز لبت در دهنم چشمه حيوان آيد

هرکرا سوداي تو در سر بود
در دو کونش مي نگنجد پاي دل

نه دلم را در غمت پرواي من
نه مرا در عشق تو پرواي دل

رفته همچون آب در اجزاي خاک
آتش عشق تو در اجزاي دل

غم تو در دل از آثار فيض رحمانست
چو خاطر ملکي در نفوس انساني

مرا سخن زتو در دل همي شود پيدا
که در درون من انديشه وار پنهاني

زانديشه تو که هست جان در وي
دل چون قفس است و طوطيان در وي

در نعت تواند طوطيان يک يک
همچو لب تو شکر فشان در وي

هرنکته زعلم اين چنين عاشق
در تست هزار بحروکان در وي

در ذکر معاني تو مي بايد
لفظي زگهر هزار کان در وي

در بحر غمت که بي کنارست آن
ماييم فتاده تا ميان در وي

در وصف تو شعر سيف فرغاني
دريست کشيده ريسمان در وي

من نيم در خور تو وچه عجب
سايه گر نيست در(خور) خورشيد

در عشق عاجزند چو در جنگ گربه موش
گرگان شير پنجه که درحيله روبهند

از در دندان تو در خنده گوهر فشان
لعل تو دايم چو خاتم از نگين آراسته

در سفره گرچه نان نبود من گداي را
در خانه هرچه هست زمهمان دريغ نيست

جانا زرشک خط تو عنبر در آتش است
وزلعل آبدار تو گوهر در آتش است

عاشق بآب ديده چون سيم حل شده
در بوته بلاي تو چون زر در آتش است

سيف ازتو دور مانده وشعرش بنزد تست
زر در خزينه شه وزرگر در آتش است

ديوان شاه نعمت الله ولي

در دل و ديده نديدم جز يکي
گرچه گرديدم بسي در دو سرا

قل هوالله احد مي خوان مدام
چون موحد در خلا و در ملا

در خرابات خلوتي داريم
به از اين در جهان که دارد جا

در ميان عشقبازان، ماکميم از هر کمي
از کمي ماست، در عالم همه بيشي ما

هرکجا بکري است در دار وجود
از سر مهر آمده در مهر ما

غير ما در بحر ما ديگر مجو
خود کجا غيري بود در بحر ما

عمري است که در گوشه ميخانه مقيميم
رندان همه سرمست فتاده به در ما

خوش نقش خيالي است در اين خلوت ديده
روشن بتوان ديد ببين در نظر ما

خوش چشمه آبي است روان در نظر ما
سيراب شده خاک در از رهگذر ما

عشق او بحري و ما غرقه در او
تو درآ در بحر بي پايان ما