ديوان شمس

اصل ندا از دل بود در کوه تن افتد صدا
خاموش رو در اصل کن اي در صدا آويخته

در بزم چنان شاهي در نور چنان ماهي
خط در دو جهان درکش چه جاي يکي خانه

از گور در جنت اگر درها گشايي قادري
در گور تن از پنج حس بشکافتي در ساختي

شکر است در اول صفم شمشير هندي در کفم
در باغ نصرت بشکفم از فر گل رخساره اي

بس کن درآ در انجمن در انخلاق مرد و زن
مي ساز و صورت مي شکن در خلوت فخاره اي

اي زده مطرب غمت در دل ما ترانه اي
در سر و در دماغ جان جسته ز تو فسانه اي

در آتش رو در آتش رو در آتشدان ما خوش رو
که آتش با خليل ما کند رسم گلستاني

گر در غم و در رنجم در پوست نمي گنجم
کز بهر چو تو عيدي قربانم و قرباني

تلخي دهد امروز تو را در دل و در کام
آن زهرگيايي که در اين دشت چريدي

تلخي دهد امروز تو را در دل و در کام
آن زهرگياهي که در اين دشت چريدي

عيسي روزگاري سياح باش در شب
در آب و در گل اي جان تا همچو خر نخسپي

آن کو در آتش افتد راهش دهي به آبي
و آن کو در آب آيد در نار مي کشاني

سر را گرفته بودم يعني که در خمارم
گفت ار چه در خماري ني در خمار مايي

گر پرده در است يار و گر پرده در است
اين پرده نه پرده است که اين پرده در است

در فقر فقير باش و در صفوت صاف
با فقر و صفا درآ تو در کار مصاف

خسرو و شيرين نظامي

ز فتنه در وفا کن روي در روي
چنان کز بيم دزد آن زن در آن شوي

ديوان وحشي بافقي

در ره پر خطر عشق بتان بيم سر است
بر حذر باش در اين راه که سر در خطر است

اين عجايب بين که يوسف داشت در زندان مصر
پاي در زنجير و جايش در دل يعقوب بود

دوش در کويي عجب بي لطفيي در کار بود
تيغ در دست تغافل سخت بي زنهار بود

آتشي خواهم دل افسرده را بريان در او
در کمين خرمن جان شعله ها پنهان در او

اکسير دولت ابدي در جناب اوست
دولت در آن سر است که بر خاک اين در است

از جزاي خير او را قافله در قافله
پيش پيش و در پيش سد کاروان در کاروان

ديوان هاتف اصفهاني

در حريمش بار دارم ليک در بيرون در
کرده ام جا تا چو آيد غير گويم يار نيست

عندليبم آخر اي صياد خود گو، کي رواست
زاغ در باغ و زغن در گلشن و ما در قفس

شهر به شهر و کو به کو در طلبت شتافتم
خانه به خانه در به در جستمت و نيافتم