ديوان اوحدي مراغي

در شب ديجور غم پرتو شمعي چنين
چون همه عالم گرفت؟ گرنه ز نور خداست

جنس من و نقد من در سر او رفت، ليک
جنس ارادت فزود، نقد محبت بکاست

پيراهن ار ز ياسمن و گل کند رواست
آن سرو لاله چهره، که در غنچه قباست

در جان اوحدي اگر او ناوکي نخست
چندين فغان و ناله و فريادش از چه خاست؟

عيب نتوان کرد اگر روزي دو، دوست
روي ميپيچد، که دشمن در قفاست

اوحدي، گر کشته گردي در غمش
سهل باشد، چون غم او خون بهاست

عاشق و درويشي اينجا، در دعا و صبر کوش
چاره عاشق صبوري، کار درويشان دعاست

خواب در چشمم نمي آيد به شب
آن چراغ چشم بيدارم کجاست؟

بر در او از براي ديدني
بارها رفتم، ولي بارم کجاست؟

در آن مصر اگر شرمساري بريم
ازين صاع باشد، که دربار ماست

ز نار غم آن پري شعله اي
باين خرقه در زن، که زنار ماست

از بهشت ار شاهدي خيزد شما خواهيد بود
در جهان ار جنتي باشد سر کوي شماست

گر کشيدم در کنار، از لاغري نتوان شناخت
کين تن باريک من، يا حلقه موي شماست

انصاف، حيف نيست که باري نمي دهد؟
شاخي چنين شگرف، که در بوستان ماست

لاله افيون در شراب انداختست
نرگس و گل را خراب انداختست

عندليب از عشق گل در بوستان
ناله چنگ و رباب انداختست

بر سر خوان غمش در هر طرف
از دل بريان کباب انداختست

سرو مرد قامت او نيست، ليک
خر بسي خر در خلاب انداختست

گفته اي: مشکل برآيد کام ازين طالع ترا
مشکلي در طالع من نيست، مشکل خوي تست

بارها جان عزيز خويش را در پاي او
پيشکش کرديم و اندر پيش او خوار آمدست

در خانه اوست چون نبود، ماه، گو: متاب
وانگه به روزني که ز ديوار ديگرست

بيدلان خسته را زان زلفهاي چون رسن
هر زمان در گردن دل پالهنگي ديگرست

چون بگويم: صلح کن، گويد: بگيرم در کنار
راستي صلحي چنين بنياد جنگي ديگرست

از کمان ابروي آن تير بالا هر نفس
اوحدي را در دل مسکين خدنگي ديگرست

زان چنين در دانهاي خال او دل بسته ام
کندرين دام بلا بي دانه نتوانم نشست