ديوان اوحدي مراغي

گر در افتد به کفم دامن وصلش روزي
از کف من به جهاني نجهانند او را

گر بشنود جفا که تو در شهر مي کني
خسرو بي اغيان نفرستد سپاه را

آسمان برنامه عمرم نبشتست اين قضا
در نمي شايد نوشتن نامه بنوشته را

خاک کوي او بهشتم بود هشتم، لاجرم
اين زمان در خاک مي جويم بهشت هشته را

دلم در دام عشق افتاد هيلا
فتاده هر چه بادا باد هيلا

چو دل را در غمش فريادرس نيست
مرا از دست دل فرياد هيلا

بر آب چشم من کشتي برانيد
که توفان در جهان افتاد هيلا

هر زماني در به روي ما مبند
گر چه کوته ديده اي ديوار ما

کاشکي آن رخ نبودي در نقاب
تا نکردي مدعي انکار ما

در ازل جان دل به مهرت داد و اين
تا ابد مهريست بر رخسار ما

علم نيک و بد چو جاي ديگرست
اين تفاوت چيست در پندار ما؟

بجز ما نخواهد خريدن کسي
متاعي که بستي تو در بار ما

در آب و گل ز آدم خاکي نشان نبود
کآغشته شد به آب محبت خمير ما

از جان برآمدست، نباشد شگفت اگر
در دل نشيند اين سخن دلپذير ما

اي پرتو روح القدس تابان ز رخسار شما
نور مسيحا در خم زلف چو زنار شما

هم لفظتان انجيل خوان، هم لهجتان داودسان
سر حواريون نهان در بحر گفتار شما

اي عيدتان بر خام خم گوساله زرينه سم
فسح نصاري گشته گم در عيد بسيار شما

دلم بدين صفت ار پايمال غصه شود
گريختن زمن و در قفا شدن ز شما

چه بودي آنکه چو حوري در آمدي هر دم
به خانه چو سراي سرور گشته ما؟

حلواي نباتست لبت، پسته دهانا
در باغ گلي نيست به رخسار تو مانا

حوران جنت ار به کمالت نگه کنند
در رو کشند جمله ز شرمت نقابها

گر پرتوي ز روي تو در عالم اوفتد
سر بر کند ز هر طرفي آفتابها

فردا مگر گناه نباشد مرا به حشر
کامروز در فراق تو ديدم عذابها

امشب چنان گريسته ام کاشک چشم من
همسايه را به خانه در افکند آبها

برخوان سينه از دل بريان نهاده ام
در رهگذار خيل خيالت کبابها