167906 مورد در 0.23 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
ساده لوح آن کس که داغ لاله را مرهم نهاد
در چه ساعت يارب آدم پا درين عالم نهاد؟
کافرم در راه اگر از منزلم آمد به ياد
در بهاران چشمه ها را آب مي گردد زياد
بحر بر هم مي خورد چندان که ماهي مي تپد
کاه را پيوسته دل بر رنگ کاهي مي تپد
ذره را در سينه دل خواهي نخواهي مي تپد
ما به زير خاک رخسار چو زر خواهيم برد
اين سزاي آن که از خلوت سخن بيرون برد
تيغ او در ماتم من زلف جوهر مي برد
حاجت خود پيش سر و پاي در گل مي برد
همچو ماهي در ميان آب خوابم مي برد
طفل ما از بوستان بلبل به دامن مي برد
کوهکن با سخت بازي اين قمار از ما نبرد
آتش ما کي به بال طرف دامن مي پرد؟
در تماشاي تو رنگ از روي گلشن مي پرد
در فرنگ اين ظلم و اين بيداد حاشا بگذرد!
در دل هر کس که آن زلف چليپا بگذرد
گر نسيم شوق او بر کوه و صحرا بگذرد
آه اگر اين حرف در بزم شهيدان بگذرد
از صدف ظلم است خشک آن ابر نيسان بگذرد
در مذاق لعل، آب و رنگ را خوناب کرد
دست در آغوش با خورشيد عالمتاب کرد
تا لب زخم که را تيغش دگر سيراب کرد؟
کعبه را ديد آن که اينجا پشت بر محراب کرد
جاي خود را گرم اين سيماب نتوانست کرد
يک نفس در سينه دل آرام نتوانست کرد
چون عقيق آن کس که ترک نام نتوانست کرد
مرغ خود را جمع چون در دام نتوانست کرد؟
هيچ کس اين باده را در جام نتوانست کرد
مي توان زين مشت گل بتخانه ها آباد کرد
در تلاش نام هر کس خويش را هموار کرد
از نمد آيينه ام تا روي در بازار کرد
چون گدايي کز طمع فرزند خود را کور کرد
بي توقف از جهان رنگ و بو پرواز کرد
باخت چشم آن کس که اين آيينه را پرداز کرد
جمع خود را کبک من در چنگل شهباز کرد
قسمت امروز خورد و دل زفردا جمع کرد
هر که چون شبنم درين گلزار خود را جمع کرد
کوه زير تيغ در دامان خود پا جمع کرد
با تجر دهر که سوزن همچون عيسي جمع کرد
پيش ازين سيلاب مي بايست خود را جمع کرد
خرده چندي که در دل سنگ خارا جمع کرد
بس که دل از سادگي تخم تمنا جمع کرد
در دل صدپاره ام چون راز خود را جمع کرد؟
در دل شب مي توان فيض سحر ادراک کرد
چند روزي مي توان خون در دل افلاک کرد
دام بتوان از غبار خاطرم در خاک کرد
چون صدف هر کس درين دريا دهن را پاک کرد
هر که چون گل زندگاني صرف آب و رنگ کرد
بس که پيکان ستم بر دل نفس را تنگ کرد
آن که مژگان ترا چون مهر زرين چنگ کرد
سوز پنهان مرا بي پرده اين تبخال کرد
تا دم گرم که محراب دعا را گرم کرد؟
اين سزاي آن که زير چرخ جا را گرم کرد
هر که در قتل من آن گلگون قبا را گرم کرد
عمر اگر باشد به عهد خود وفا خواهيم کرد
ما به اين بي دست و پايي چون شنا خواهيم کرد؟
چون سهيل اين جرعه در کار يمن خواهيم کرد
نوبت ما چون رسد صائب سخن خواهيم کرد
دست ارباب طمع را از طلب کوتاه کرد
هر که چون نخل خزان برگ سفر آماده کرد
سرو را چون بندگان در پيش خود استاده کرد
نقش پارا مستي رفتار من پيمانه کرد
در برومندي به برگ سبز ياد ما نکرد
عندليب ما سر از کنج قفس بيرون نکرد
آن که چندين گل برون از پرده خار آورد
در نظر چون گوهر ما را خريدار آورد
دانه اي از بهر مرغ ما مگر مور آورد
مي کشد ميدان که دريا را در آغوش آورد
هر که در آغوش يک شب آن برو دوش آورد
در چه موسم نخل ما يارب ثمر مي آورد؟
صائب از دريا برون عقد گهر مي آورد
در چه موسم نخل ما يارب ثمر مي آورد؟
سوزن از جيب مسيحا سربدر مي آورد
کز چمن در حلقه احباب گل مي آورد
هر که رفت آنجا سر از صحرا برون مي آورد
چون کبوتر بال و پر از پا برون مي آورد
همچو نرگس ديده حيران برون مي آورد
از دل دريا گهر آسان برون مي آورد
مرد دل در سينه هر کس شراب گور خورد
آب شيرين چون صدف در عين دريا مي خورد
سازگارش باد يارب گرچه بي ما مي خورد
هر که پا از حد خود بيرون نهد پا مي خورد
آب شيرين چون گهر در قعر دريا مي خورد
بهر روزي آدمي چندين چرا غم مي خورد؟
کاروان روزي همان از خاک حاتم مي خورد
کيست کز گردون لب ناني مسلم مي خورد؟
شمع مي سوزد چو صحبت دير بر هم مي خورد
واي بر آن کس که نعمتهاي الوان مي خورد
اين زمان پايم به سنگ از باد دامان مي خورد
هر که روي دست جود از ابر نيسان مي خورد
خون خود را گل در آن چاک گريبان مي خورد
خون ما را در لباس آن جامه گلگون مي خورد
تيغ دايم آب در جو دارد و خون مي خورد
گر به سنگي در بيابان پاي مجنون مي خورد
از شفق هر شام صائب غوطه در خون مي خورد
چون صدف هر کس سخن را در دهن مي پرورد
هر که گرد خويش دوري چند چون گرداب زد
تازه شد هر کس شراب کهنه در مهتاب زد