ديوان شمس

در پاکي بي مهر و کين در بزم عشق او نشين
در پرده منکر ببين آن پرده صدمسمار را

در غوره ببين مي را در نيست ببين شي ء را
اي يوسف در چه بين شاهنشهي و ملکت

در خوردنم ذوقي دگر در رفتنم ذوقي دگر
در گفتنم ذوقي دگر باقي بر اين سان مي رود

هر آدمي را در جهان آورد حق در پيشه اي
در پيشه اي بي پيشگي کردست ما را نام زد

آنک بديد روي تو در نظرش چه سرد شد
گنج که در زمين بود ماه که در سما بود

زان نعل تو در آتش کردند در اين سودا
تا هر دل سودايي در خود شرهي يابد

در آن بزم و در آن جمع و در آن عيش
ميان باغ و گلزارم چه خوش بود

ما بيابان عدم گيريم هم در باديه
در وجود اين جمله بند و در عدم چندين گشاد

صد هزاران شعله بر در صد هزاران مشعله
کيست بر در کيست بر در هم منم اين الفرار

مستيم و بيخوديم و جمال تو پرده در
زين پس مباش ماها در ابر و پرده در

يک باره شوم رسوا در شهر اگر فردا
من بر در دل باشم او آيد در کويم

در اين خاک در اين خاک در اين مزرعه پاک
بجز مهر بجز عشق دگر تخم نکاريم

در بزم چون عقار و گه رزم ذوالفقار
در شکر همچو چشمه و در صبر خاره ايم

رستم که باشد در جهان در پيش صف عاشقان
شبديز مي رانند خوش هر روز در درياي خون

اي در فلک جان ملک در بحر تسبيح سمک
در هر جمال از تو نمک اي ديده و ديدار من

هست زبان برون در حلقه در چه مي شوي
در بشکن به جان تو سوي روان روانه کن

اگر در حلقه مردان نمي آيي ز نامردي
چو حلقه بر در مردان برون مي باش و در مي زن

پيش منکر مي شدم من نيستم من نيستم
هستم اکنون در ميان و در ميان و در ميان

در سپردن هر کي زودتر در فروزش بيشتر
سر بنه در زير پاي و دستکي بر هم بزن

گر بحر با تو کوشد در کين تو بجوشد
آتش کن آب او را در در و گوهرش زن

خواجه غلط کرده اي در روش يار من
صد چو تو هم گم شود در من و در کار من

در آسمان درها نهي در آدمي پرها نهي
صد شور در سرها نهي اي خلق سرگردان تو

در اين رقص و در اين هاي و در اين هو
ميان ماست گردان مير مه رو

آن خداوند به حق شمس الحق و دين کفو او
در همه آبا و در اجداد و در اعمام کو

در گل و در شکر نشين بهر خداي لطف بين
سيب و انار تازه چين کآمد در فشاندن او