ديوان امير خسرو

چو آتش در زدي، باري همين بين
چنين باشد که خود را دور داري

گر خال بناگوشت دل بستد و منکر شد
باري تو گواهي ده، اي در بناگوشي

طبيبم داغ فرمايد، نداند
که صد جا بيش دارم در نهاني

چه يارد گفت در وصف تو خسرو
که هرچ اندر دل آرم، بيش از آني

سزد گر نيکويي در من ببيني
که خودکام و جوان و نازنيني

ز جان آيم به استقبال تيرت
که بر من راست کرده در کميني

بيا گر در همي چيني ز چشمم
به شرط آنکه مهره برنچيني

خواهم به درت روم به صد آه
سوزم سر و پاي خود در آن کوي

اي ديده، به سوز من ببخشاي
کامروز تراست آب در جوي

در آب حيات غرقه شد خضر
زان سبزه که زير آب داري

خون ريز که گر بپرسدت کس
در هر مژه صد جواب داري

عشقي که نه جان دهند در وي
بازي باشد، نه عشقبازي

جان مي رودم برون و غم نيست
غم زانست که در ميان جاني

اي زلف ترت مراغه کرده
بر روي تو چون در آب ماهي

در هوشياري مهوشي، سرمست و غلتان دلکشي
چون مو کني شانه کشي، طره پريشان خوشتري

سيمين تري از بادتر، در لب ز شيريني اثر
با قامتي چون نيشکر پسته دهان کيستي؟

هرگز نيايد در نظر نقشي ز رويت خوبتر
شمسي ندانم يا قمر، حوري ندانم يا پري

خسرو خسته را سخن بسته شد از تو در دهن
طوطي شکرين من، نغز نداي کيستي؟

اي بت بدکيش، چشم نامسلمان را بپوش
در مسلماني چرا تاراج کافر مي کني؟

يار در دل، خسروا و جانم آخر، شايد آنک
پادشاه را با گدايي خانه انبازي دهي

هر دمي گردي و در ديده ناخفته دوست
دوستانه ز پي کوري دشمن خفتي

روز محشر نبود هيچ حسابش به يقين
هر که در کوي مغان گشت شهيد، اي ساقي

آنکه در کوي محبت قدم از صدق نهاد
دگر او پند اديبان نشنيد، اي ساقي

زاهد از شرم تو دايم سرانگشت گزد
جز در ميکده جايي مگريد، اي ساقي

مردم چشمي و شد خانه چشمم تاريک
تا تو در خانه ديگر شدي، اي بينايي