ديوان امير خسرو

بر لوح خاک احسن تقويم چون تويي
در خويشتن شمار سپهر و ستاره کن

خسرو، به سيم معني اگر در رسيده اي
آن سيم را به گوش دلت گوشواره کن

حق صحبت را غنيمت دار با هم صحبتان
چون همي داني جدايي در ميان خواهد شدن

غلام ناله ديوانگان روي توام
خوش است زمزمه مرغ در بهارستان

در سرم باز هوايي ست که گفتن نتوان
مهر خورشيد لقايي ست که گفتن نتوان

مهرباني که ندارد سر سوداي کسي
در سر بي سر و پايي ست که گفتن نتوان

همه کس بيندت جز من، روا باشد کزين نعمت
به محرومي بميرد پيش در اميدوار تو

بيچاره دلم خون شد در پيش خيال تو
تا چند هنوز آخر دوري ز وصال تو

اي جان من آويزان از بند قباي تو
بيچاره دلم خون شد در عهد وفاي تو

در عشق عفاالله طلبم وصل تو، زشت است
معشوق دگر سو و تمنا به دگر سو

مويي ست دهان تو و در موي شکافي
هنگام سخن ريخته لؤلؤي تر از مو

من اينجا و دل گمره در آن کو
از آن گمگشته مسکين نشان کو

اي زندگاني بخش من لعل شکر گفتار تو
در آرزوي مردنم از حسرت ديدار تو

بر زمي آخرت گهي بوده بود خرامشي
حيف بود به چشم من خاک در سراي تو

بود ناپيدا دهانش تيز ديدم بوسه جاش
در لب از دنداني نشاني شد دهاني يافت نو

قامت تو کز ضعيفي بسته در مويت نماند
بر سر هر تار مويي خانماني يافت نو

تو که به غلتاق تنگ چست در آمد تنت
پرده دل را دريد رشک بغلتاق تو

نوبت خوبي زدند در شب گيسوي تو
فتنه عسس گشت باز گرد سر کوي تو

بس که شکسته دلان بسته زلفت شدند
هست هزاران شکست در سر هر موي تو

ابرو ترش مکن که شود کشته عالمي
زين چاشني که مي نگرم در کمان تو

آموخت چشمهاي مرا گريه هاي تلخ
در ديده خنده هاي لب نوشخند تو

تا کي هنوز در دلت از خسته غبار
کز خون دل نشاند غبار سمند تو

صد پاره شد چو غنچه دل خسرو و هنوز
باري گلي کشفت مرا در بهار تو

روزي که ذره ذره شود استخوان من
باشد هنوز در دل تنگم هواي تو

خواهيد تا چو من نشويد از بلاي هجر
در من نگه کنيد و ببينيد سوي او