ديوان فيض کاشاني

در پيش او رقصان شوم در کيش او قربان شوم
در خون خود غلطان شوم سرمست از جام الست

زماني ار نکني خواب در دل شب ها
شود که در لحدت وقت خواب در پيش است

دل که در بند غمت افتاد شد در يتيم
قطره باران چو افتد در صدف گوهر شود

نديدم جز جمال تو نديدم جز کمال تو
اگر در شهر اگر صحرا اگر در بحر اگر در بر

از شارع هوا و هوس در نمي رويم
گاهي در اين و گاه در آن اهدنا الصراط

نکتها در جست در صوت طيور آگاه را
گر ترا هوشي است در سر بشنو از منقار حرف

يکي گرديم در گفتار و در کردار و در رفتار
زبان و دست و پا يک کرده خدمتکار هم باشيم

او نيست چو در کارم بيکارم و بيکارم
در کار چو مي باشم در کار نمي باشم

از حضور قدس جان را در سفر افکنده ايم
در سفر هم خويش را در شور و شر افکنده ايم

سر در نهيم در ره او هر چه باد باد
تن در دهيم و هر چه رسد مرجفا کنيم

در دل توئي در جان توئي اي مونس ديرينه ام
در سينه بريان توئي اي مونس ديرينه ام

قرار دل در آن ديدم که گيرم جاي در زلفش
قراري يافت دل در بيقراري جابجا کردم

اي آنکه در عقلي گرو در (فيض) و در شعرش مکاو
از شر و شورم دور شو هذا جنون العاشقين

شوم محو جمال او بسان ذره در خورشيد
شوم گم در خيال او بسان قطره در عمان

تا دهندت بار باري در حريم قدس عشق
سر بر آن در بايدت زد حلقه آن در شدن

اي (فيض) در دنيا بچش از جام عشقش جرعه
در خاک تا مستي کني تا عشق بازي در کفن

اسير نفس بودن در خراب آباد تن تا کي
قدم در عالم جان نه در از خود رهائي زن

اي که از گلشن رو نيست ترا برگ و نوا
بلبلي در چمني در چمني در چمني

دشمنان را راه دادي در حريم جان و دل
دوستان را در عقاب و در عذاب انداختي

در طلب گه گرم کردي گاه افسردي دلم
گه در آتش سوختي گه در يخ آب انداختي

گر تو در هستي او هستي خود در بازي
مشگل خويش در اين ره همه آسان بيني

اين نيم جان خود را در راه دوست در باز
تا چند باشي اي (فيض) در ننگ زندگاني

ديوان اشعار منصور حلاج

آنقدر هست قبول تو در آن در که رسد
هر دم از حکم قضا آنچه تو در ميخواهي

مثنوي معنوي

ره زده و ره زن يقين در حکم و داد
در چه بعدند و در بئس المهاد

ديوان شمس

اي جان سخن کوتاه کن يا اين سخن در راه کن
در راه شاهنشاه کن در سوي تبريز صفا