167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
که از هر جنبش مژگان به رقص آرد قيامت را
نمکدان چون کند در حقه آن کان ملاحت را؟
مکن در صبحدم زنهار فوت آه ندامت را
اگر مي بود آبي در جگر ابر مروت را
فرو برده است فکر مصرع قدت قيامت را
چو موران توتياي ديده کن خاک قناعت را
زهي غافل که ريزد بر زمين رنگ اقامت را
اگر اهل دلي، آماده شو صائب ملامت را
مده تا ممکن است از دست، دامن فرصت خود را
مگر از خون دل لبريز سازم ساغر خود را
که بر روي نسيم صبح نگشايم در خود را
که مي ريزم چو گل در دامن گلچين زر خود را
که کردم صرف آن آيينه رو خاکستر خود را
نهان در پرده بي جوهري ها جوهر خود را
به يک آغوش چون در برکشم سيمين بر خود را؟
چه بگشايم در آغوش قفس بال و پر خود را؟
ز نقش بوريا سازم اگر پيراهن خود را
لب خشک است از آب زندگي قسمت سکندر را
حصاري کرد در گرد يتيمي آب گوهر را
که در موج نخستين، کشتي ما باخت لنگر را
که در طالع بهار بي خزاني هست عنبر را
که اخگر در گريبان است از خوي تو آتش را
که گردد بال و پر ميدان خالي اسب سرکش را
که از آيينه داري در نظر پشت منقش را
به افسون چون توان در شيشه کردن آن پريوش را؟
به اسب چوب صائب طي کند صحراي آتش را
به بي دردان مخوان زنهار صائب شعر دلکش را
که رسوا مي کند در روز روشن دود، آتش را
فتادي بر زمين گر سايه آن بالاي سرکش را
که خالي مي کند در هر گشادي چار ترکش را
گل رويي که من وا کرده ام بند نقابش را
که چندين عقده در کار از سپند افتاد آتش را
که نتواند گره از دل گشودن باد آتش را
نخواهد سرکشي در سنگ رفت از ياد آتش را
بر رويي که در چشم آب مي گرداند آتش را
سپند ما به ميدان جدل مي خواند آتش را
که آرم در نظر با کام دل، قد بلندش را
که سر و انگشت حيرت گشت بر لب جويبارش را
دهم چون جاي در دل درد و داغ بي شمارش را؟
که چون طوطي به گفتار آورد آيينه زنگش را
که گيرم چون فلاخن در بغل يک بار سنگش را
نمي دانم که چون در بر کشم سرو روانش را؟
ز دست موج، روغن مي چکد ريگ روانش را
چه حد دارد که در آغوش گيرد هاله ماهش را؟
نپيچد بر کمر در جلوه، گر زلف سياهش را
عجب دارم به رو آرند در محشر گناهش را
پس از عمري که با خود آشنا کردم نگاهش را
که دايم در نظر آب رواني هست عاشق را
که در مد نظر موي مياني هست عاشق را
درين وحشت سرا گر همزباني هست عاشق را
که چون عنبر، بهار بي خزاني هست عاشق را
که در هر دم بهاري و خزاني هست عاشق را
که مي گردد دو بالا، ناله در کهسار عاشق را
که خواهد سوخت در دل آرزو بسيار عاشق را
اگر در سوختن از پا برآيد خار عاشق را
اگر چه هست چون دل شيشه اي در بار عاشق را
بس است از هر دو عالم نشأه ديدار عاشق را
که خون رقص رواني مي دهد تعليم بسمل را
مبر با خود به ديوان جزا اين فرد باطل را
که من در راه کردم از گراني خواب منزل را
که باشد جلوه موج خطر در چشم ساحل را
که پر بر هم زدن مطرب بود مرغان بسمل را
که من در راه کردم از گراني خواب منزل را
که نتوان راست گردانيدن اين ديوار مايل را
که ساحل مي کند تسليم اين درياي هايل را
که نور ذکر، گوهر مي کند اين مهره گل را
زمين شور در خود محو سازد تخم قابل را
ز هر خاري خطر چون تير باشد صيد غافل را
ز خود طرف کلاه غنچه بيرون آورد گل را
نهان در پيچش دستار نتوان کرد کاکل را
ترقي هست اگر در پله طالع تنزل را
که مي گويد ترقي نيست در طالع تنزل را؟
که نتوان امتياز از موج کردن زلف سنبل را
نمي ماندم به جا، گر مي گرفتم دامن دل را
که از هر خار، تيري هست در بحر کمان گل را
ز هر خاري است در زير سپر تيغي نهان گل را
که حرص دانه در دام بلا انداخت آدم را
ز فيض جام، ذکر خير در دوران بود جم را
که باشد نعل در آتش به دست ديو خاتم را
در آتش مي گذارد لاله و گل نعل شبنم را
که دارد در بط مي، شير مرغ و جان آدم را
به غفلت مگذران تا مي توان زنهار اين دم را
نگردد ياد دولت در دل ابراهيم ادهم را
اگر يک ذره در دل مهر مي بود آفتابم را
سبک زين بار سنگين ساز با اين ضعف دوشم را
ز دست يکدگر گلها ربايند آشيانم را
تپيدن مي کند از مغز خالي استخوانم را
دهد يارب خدا انصاف، آن غارتگر جان را
که بلبل مي دهد بر باد، اوراق گلستان را
اگر قسمت کني بر عالم آن حسن به سامان را
به خط سبز پنهان کرد آن لب شکرستان را
به دور لعل او تا ديد آن خط چو ريحان را
غباري نيست از ريگ روان در دل بيابان را
ببر زين فرش با خود اين غبار عرش جولان را
چسان در شيشه ساعت کنم ريگ بيابان را؟
که باشد ناگزير از مد بسم الله ديوان را
نباشد مرهم ديگر، درشتي هاي سوهان را
که از درياي گوهر، باد در دست است مرجان را
نديدي زير بال طوطيان گر شکرستان را
که خوبان از هوا گيرند صائب پاک چشمان را