167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
تا نگردد لاله زار از داغ مي دامان ما
آن که سر داده است، آخر مي دهد سامان ما
بي حجاب از خشت خم مي بيند افلاطون ما
در خم خالي چو مي مي جوشد افلاطون ما
داغ دارد عالمي را کاسه پر خون ما
در بياباني که جولان مي کند مجنون ما
مي کند گل از بياض گردن او خون ما
رحم کن اي سنگدل بر خود، مرو در خون ما
بس که افتاده است رعنا مصرع موزون ما
دام را در خاک مي بيند دل داناي ما
مي رسد چون جامه يوسف به کنعان بوي ما
رنگ مي گرداند از يک جا ستادن آبها
خون ما را مي کند در کوزه اين دولابها
فارغ است آيينه از آمد شد تمثال ها
پرده ادبار باشد سر به سر اقبال ها
چون رم آهو بياباني شدند آرام ها
مي شود از خاک افزون حرص چشم دام ها
از دل سخت تو بي تأثير شد ابرام ها
چشم حسرت مي شود در رهگذارش دام ها
در شکر شد خواب شيرين تلخ بر بادام ها
ماه رخسار ترا از حلقه خط هاله ها
گر به نوبت بود در ايام پيشين آسيا
کم بود دلهاي شب بي شمع بالين آسيا
هر چه بردي، جو به جو پس مي دهد اين آسيا
تشنه خون است از بس گردش اين آسيا
اي هما در روز ابر از آشيان بيرون ميا
پا به دامن کش چو مرکز از ميان بيرون ميا
که عقل از اندرون خانه مي دارد کليد آنجا
به مويي مي توان کوه گراني را کشيد آنجا
عرق خواهد شد و بر چهره ات خواهد دويد آنجا
در جنت به رويت باز گردد بي کليد آنجا
که نعل از ماه نو دارد در آتش آفتاب اينجا
مکن تا هست فرصت، کوتهي در پيچ و تاب اينجا
مکن جز در دو داغ عشق، نقدي انتخاب اينجا
تهي از باد نخوت کن سر خود چون حباب اينجا
که سيم ناقص خود را کني کامل عيار اينجا
که چشم بد به قدر نقش باشد در کمين اينجا
که ماري مي شود هر چين که داري بر جبين اينجا
نينديشد ز دوزخ هر که گردد پاک دين اينجا
اگر پيش از اجل گرديده اي عزلت گزين اينجا
مکن چون غافلان ريگ روان را تکيه گاه اينجا
چنان کز باده روشن، ته دلها شود پيدا
به هر گلشن که آن سرو سهي بالا شود پيدا
که دارد صبر چنداني که بال و پر شود پيدا؟
عنا و فقر در آيينه محشر شود پيدا
سپند من مگر بيرون اين مجمر شود پيدا
که در خارا تراشي تيشه را جوهر شود پيدا
که در دل هر چه دارد خاک، از باران شود پيدا
محال است اين که با هم نعمت و دندان شود پيدا
که اين نخجير در صحراي امکان مي شود پيدا
در آن گلشن که آن سرو خرامان مي شود پيدا)
که در جوش بهاران خواب سنگين مي شود پيدا
که در دل کوه غم از کوه تمکين مي شود پيدا
اگر در مرده ها جنبش ز تلقين مي شود پيدا
به هر موجي که آويزد، کناري مي شود پيدا
به صحرا گر بريزم لاله زاري مي شود پيدا
به هر جانب که رو آري چراغي مي شود پيدا
براي سينه ما نيز داغي مي شود پيدا
چه خوش باشد اگر بلبل شود در بوستان پيدا
که گردد در نگين دان بيشتر حسن نگين پيدا
نمي گردد ز هر آب تنک، در ثمين پيدا
به درمان در زمان (ما) نگردد درد دين پيدا
که خون در دل کند لبهاي ميگونش تمنا را
ز حيرت چشم قرباني شود گرداب، دريا را
که هر مژگان او عمر ابد بخشد تماشا را
چه خجلت ها که رو داد از تماشايت زليخا را
گريبان مي درد بي تابي من سنگ خارا را
که در صحراي پر چاه وطن، فهميده نه پا را
کمند وحدت خود مي شمارد موج دريا را
گل بي خار مي سازند خارستان دنيا را
که بر موي ميان مور در صحرا نهي پا را
ادا کن سجده سهوي اگر بي جا نهي پا را
اگر در خلد خوانندت به استغنا نهي پا را
همان بي طاقتي صحرا به صحرا مي برد ما را
جوانمردست درد عشق، پيدا مي کند ما را
خيال دور گرد يار، تنها مي کند ما را
به شيريني دگر در کار دريا مي کند ما را
که در هر گردشي مست تماشا مي کند ما را
که باغ دلگشايي هست در کنج قفس ما را
ز گردش نيست حاصل غير مشتي خار و خس ما را
زبان آهنين در ناله باشد چون جرس ما را
به پاي خم برد از گوشه زندان عسس ما را
در ايام خزان بيرون مياور از قفس ما را
سيه چشمي که در پي مي دود مرغ دل ما را
به آب روي رحمت سبز گردان دانه ما را
ز برق بي نيازي حفظ کن کاشانه ما را
که منع از کوچه گردي مي کند ديوانه ما را؟
به آب زندگاني مي رساند خانه ما را
بهشت جاودان در پرده پنهان است دلها را
کجا انديشه آب و غم نان است دلها را؟
ز فريادي به منزل مي رسانم کاروان ها را
ز خامي در تنور سرد مي بندند نانها را
که نعلي هست در آتش ز هر گرداب دريا را
که آب تلخ در ساغر شود خوناب دريا را
که آتش مي جهد از ديده پر آب دريا را
تواند خاک ها در کاسه سر کرد دريا را
به ماهي خامشي بالين و بستر کرد دريا را
که از خط در کمين روز سياهي هست آن لب را
که آزادي بود بر دل گران اطفال مکتب را
که استمرار نعمت مي کند بي قدر نعمت را