167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
کشکول شيخ بهايي
در ديده ي تو معني نيکو بديده ام
آن به که ناله در دل او کم اثر کند
حصه ي ما بي کسان با درد و غم آميختند
که بهتر از من و تو بنده ي خداوندند
جسته ام از دام و پندارد گرفتارم هنوز
که خوش مردانه رفتي جان من عاشق چنين باشد
دل که در کوي تو ميماند به آن چون ميکني؟
هرگز زبلاي تو نرست اين چه بلا بود؟
چون نظر در خود کنم، بينم که چشمم سوي اوست
دنبال بين که ديده ي جان در قفاي تو است
خاک خور، خاک در اين راه و زکس نان مطلب
يک سخن بود چو در هر دو تأمل کردم
تا چه سال از حادثات دور گردون شد خراب
زيرا که بانگ و عربده، تشويش خلوت خانه شد
پاسبان در خواب و بر هر رخنه دزدي ديگر است
چون زن هندو که از جنس سفيدش چادر است
ميخ را در ديده نتوان کوفتن کان از زر است
راستي در جدول زرگر زچوبين مسطر است
رخنه بر يأجوج بستن خاصه ي اسکندر است
ميوه بي نقصان بود گر از درخت نوبر است
در هيچ زمان مهر و وفا ننگ نبوده است
پا منه از خانه بيرون انتظارم گو بکش
هر خاک کان باد صبا از کوي ليلي مي برد
کاين رندي من عاقبت ناموس تقوي مي برد
گر کوه باشد جان من اين حسنش از جا مي برد
در شرح رنج شب که زبي بستري تر است
مرضت شوقا و مت شوقا فکيف اشکو اليک شکوي
سهل است تلخي من در جنب ذوق مستي
تکيه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد
در کار خير حاجت هيچ استخاره نيست
کاين شحنه در ولايت ما هيچ کاره نيست
در حق ما هر چه گويد جاي هيچ اکراه نيست
خود فروشان را به کوي مي فروشان راه نيست
اگر در وقت جان دادن تو باشي شمع بالينم
بهائي ازتو بدين نحو صرف عمر بديع است
پاي در زنجير و کف بر لب مگر ديوانه بود
هم سفري کجا رسد عقل شکسته پاي را
نه دست هوس رسيد و نه پاي اميد
گلشن راز شبستري
هر آنچ آمد به آخر پيش مي بين
از آنجا قرب و بعد و بيش و کم شد
فنا و سکر و آن ديگر دلال است
ديوان صائب
که دارد ياد هر موري در آن وادي سليمان ها
که جز مي رساند در سفال خشک، ريحان ها؟
ز خجلت بر نمي دارد فلک سرپوش اين خوان ها
آنچه از ما بر در و ديوار مي ماند به جا
در دل عاشق کجا اسرار مي ماند به جا
برگ صائب بيشتر از بار مي ماند به جا
شمع را فانوس از پروانه مي سازد جدا
در بن هر موي من بتخانه مي سازد جدا
آسيا کي دانه را از دانه مي سازد جدا
تار زلفش را چو از هم شانه مي سازد جدا
گر چه از هم بند بند نيشکر باشد جدا
کي ز برگ خويش در خامي ثمر باشد جدا؟
يافت عمر جاودان تا شد ز اسکندر جدا
خضر در ظلمات مي گردد ز اسکندر جدا
شير در يک کاسه اينجا باشد از شکر جدا
مي شود تيغ دودم در کشتنم هر پر جدا
نيست مسکن دل به دوري گردد از دلبر جدا
کز بهشت از خوردن گندم شده است آدم جدا
نيست در چشم تو مستي و خمار از هم جدا
گر چه باشد برگ برگ لاله زار از هم جدا
در ته يک پيرهن، ما و نگار از هم جدا؟
مي کند بي نسبتي در يک زمان از هم جدا
تا به هم پيوست، شد تير و کمان از هم جدا
به که باشد خانه هاي دوستان از هم جدا
مي کند اين جمع را تيغ زبان از هم جدا
دانه را از کاه در خرمن کند دهقان جدا
مي خلد در ديده من هر نفس خاري جدا
شور سيلاب است در ويرانه ام مهتاب را
صاف اگر با خويش خواهي سينه احباب را
ماهي لب بسته خون در دل کند قلاب را
پرده پوشي چون کند شب گوهر شب تاب را
تا در آغوش آورد خورشيد عالمتاب را
آب در شير از مي روشن مکن مهتاب را
هر که در مستي رعايت مي کند آداب را