167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
ديوان شيخ بهايي
از طرز نگاه تو چه فهميده ام امروز
واي عقل! تو هم بر سر اين واقعه مگريز
در ره طاعت، سر راه طلب گم کرده اي
گفت: مي ترسم که بگذارد در آن پيکان من
کاش بودي اين دل سرگشته در فرمان من
در قمار عشق اي دل، کي بود پشيماني؟
بهائي! از تو بدين «نحو»«صرف » عمر، «بديع » است
هر جا که روم،پرتو کاشانه تويي تو
يعني همه جا عکس رخ يار توان ديد
و آن در پي آنکه عذر او چون خواهد
شير و شکر شيخ بهايي
و آن نان نه شور و نه بي نمک است
کشکول شيخ بهايي
کريمي نيست که بزرگ و کوچک بدو پناه برند
چرا که حقوقي بسيار از تو را ضايع ساخته است
که چو در رخ تو بينم، زخودم خبر نباشم
هم محرم مجلس شوم، هم باده پيمائي کنم
دل را نگهباني دهم، خاطر تماشايي کنم
چه عيش هاست که در ملک جان مهيا نيست
پر گره باشي از اين هر دو چو ني
يک رشته از زنار خود در خرقه من دوختند
دردي خريدند و غم دنيا و دين بفروختند
هر گاه در دل بگذري، اشکم زدامان بگذرد
آه کسان که بهر تو در خون نشسته اند
که مرگ از تلخي آن گرد جان من نمي گردد
کز لب گشودنت به من آزار مي رسد
يک گام زخود برون نه و راه ببين
واعظ به گوشه اي بنشين، اين فسانه چيست؟
خجلت بود درويش را بيگه چو مهمان در رسد
ورنه چه منت جان من فردا چو فرمان در رسد
اي عمر چندان صبر کن کان سست پيمان در رسد
در دامنش آويز که با وي خبري هست
آنچه در جام و سبو دارم، مهيا آتش است.
برگ گلي نچيدم و زخمي خار و خس شدم
کنون ميميرم و از من تب زنار مي ماند
و آن نان نه شور و نه بي نمک است؟
در آن دم کافر است اما نهان است
دست و دلي نمانده در کشور ما طبيب را
بهائي از تو بدين نحو صرف عمر بديع است
وي عقل تو هم بر سر اين واقعه بگريز
بر شيشه ي عمر ماست هر جا سنگي است
بر صراط المستقيم اي دل کسي گمراه نيست
همه درياي هستي را بدان حرف نهنگ آسا
گرفته چينيان احرام و مکي خفته در بطحا
روي حرفي که به نوک قلمت گشته سياه
ناله هر چند نشان داد که در پيرهن است
امانتي است که روح الامين نبوده امينش
نزديک تو و دور ترا حال تباه
مرغ روح از شاخسار عمر تا هي ميکني
مطلوب او همين که دهد جان در اين طلب
ز ما در کار خود حيران تر است او
چه ميکنم؟ دل گم گشته باز مي جويم
در معرضي که تخت سليمان رود به باد
پاي تا سر گيري او را در گهر