ديوان امير خسرو

دستي که دو تا ماند به بالين فراقم
گر باز رسم، در ته پهلوي که دارم؟

خواب اجلم در سر و من مست خيالت
تعبير چنين خواب پريشان ز که پرسم؟

اي رايت حسن تو روان کشتن عشاق
در آدميان فتوي قربان ز که پرسم؟

دردي ست در اين سينه که همدرد شناسند
بيدرد چو باور نکند، آن به که گويم؟

گفتي که سياست کنمت، کي بود آن تا
گل بسته و آراسته در کوي تو آيم

بيا ساقي که ما در مي فتاديم
به خدمت پيش ميخواران ستاديم

سر رندي چو گم کرديم در فسق
کلاه صوفيان را کج نهاديم

منم در کاغذين پيراهن از تو
چو نقش ماه نو بر روي تقويم

طفيل آهوي صحرا چه بودي
که در فتراک خود بستي مرا هم

ز هر موي تو دل در بند دارم
دلم خون گشت، پنهان چند دارم

برو جايي که من مي دانم، اي باد
که من آنجا دلي در بند دارم

دهندم پند گفتار تو در گوش
چه گوش خويش سوي پند دارم

دهندم پند و با من در نگيرد
که من عقلي و فرهنگي ندارم

شبي در کوي آن مه روي رفتم
سر و پاگم چو آب جوي رفتم

چو مردم تشنه من در وادي هجر
چه سود ار چشمه حيوان اويم؟

به اقطاع تو دل را خاص کردم
که جان را هم در آن داخل نگويم

بسوزم در غمت، وين راز با کس
فراقم گر کند بسمل، نگويم

همه عمرم در اين حسرت به سر شد
که رويش بينم و بسيار بينم

چنين کافتاد خسرو در ره عشق
ره بيرون شدن دشوار بينم

ز من پرسي که بر در کيستي تو
سگم گرد سر آن کوي کردم

جهاني کشته اي از من مکن ننگ
که من هم در صف ايشان شهيدم

مرا گويند، در مستي چه ديدي؟
که مي گويي دل اندر باده بستم

خلاص من بجوييد، اي رفيقان
که من در قيد مهر او اسيرم

جاني ست فداي يک نظاره
نه در هوس لب و کناريم

از دست غمت به ناله ماييم
در خون جگر چو لاله ماييم