ديوان امير خسرو

کشم تا جان بود در تن، جفاهاي سگ کويت
سگ کوي ترا باري و فاداري بياموزم

شهيد خنجر عشقم به خون ديده آلوده
به خاکم همچنان پر خون در آريد و مشوييدم

جهاني نرخ يک نظاره کردي در جمال خود
دو عالم گر بود دستم، برين بالا بيفزايم

از تو نگرانيها افتاد مرا در دل
تا چند به روي تو ديده نگران دارم

پيراهن خود گلها سازند قبا در خون
گر از رخ جانبخشت وصفي به ختن گويم

از تيغ جفايم کش بي هيچ ديت، زيرا
زين بيش نمي ارزد در نرخ وفا جانم

جاني دگرم بايد شکرانه فرمانت
آن لحظه که در کشتن آيد ز تو فرمانم

چاک دلم، اي محرم، چون دوخت نمي داني
ضايع چه کني رشته در چاک گريبانم؟

زين خانه ويرانه چو شد سرد دل ما
ما راه در آن خانه معمور گرفتيم

در صورت حور ار نفسي نيست ز حسنش
تا ديده ز ديدار چنان حور گرفتيم

ما مرده دلان را ز کف غم برهانيم
چون روح نفس در نفس صور گرفتيم

در حضرت سلطان معاني به حقيقت
برديم مثال خود و منشور گرفتيم

ما ترک رضاي دل خودکام گرفتيم
در زاويه نيستي آرام گرفتيم

هر کس در پيري ز د و ما دامن خمار
زين عاشقي عاريت آرام گرفتيم

ميکن ز جفا هر چه تواني و مينديش
کان در حق خسرو کرم عام گرفتيم

يادش دهي، اي باد، ز ما گاهي، اگر ما
در خدمت آن سرو روان باز نياييم

موريم که گشتيم لگدکوب سواران
در گوشه که بر پاي سليمان نرسيديم

در عشق غبار سر زلفش تن خاکي
شد خاک و بدان زلف پريشان نرسيديم

چون مرغ که دارند نگاه از پي کشتن
در دام بمانديم و به بستان نرسيديم

اي باد، سلامي برساني تو اگر ما
در خدمت آن سرو خرامان نرسيديم

عمري شد و ما عاشق و ديوانه بمانديم
در دام چو مرغ از هوس دانه بمانديم

در کوي بتان رفت همه عمر، دريغا
چون برهمن پير به بتخانه بمانديم

ناگاه پري صورتي اندر نظر آمد
ديديم در آن صورت و ديوانه بمانديم

خسرو، به زبانها که فتاديم ز زلفش
گويي تو که موييم که در شانه بمانديم

اين کاسه سر بهر چه داريم به عزت؟
گر در صف مستانش سبويي نکشانيم