167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان قاآني
کوه عقيق سايه فکن در شمر شود
نرفته در لبش از جام در دماغ دويد
چو تير تهمتن در ديده اسفنديار آيد
تا نگويد کس که در شب آفتاب آمد پديد
آنچه در اين خاکدان آمد پديد
نارفته در گلو نگذشته در جگر
در کيش بيدلان مستي بود هنر
وصل مدام را در شام و در سحر
چون روح در بدن چون نور در بصر
آمال نانوشته فرو خوانده در قدر
نارد گذشت تا نکند جاي در سقر
تا رنگ خون نگشت ز آغاز در جگر
تا همچو حلقه بر در طاعت نکوفت سر
همه پايه در پايه يي همچو منبر
به عجزي سرافکنده در پاي دلبر
بر آنسان که در نزد کرار قنبر
نه در خانه خان و نه در قصر قيصر
که در آب ماهي در آتش سمندر
ماند به يکي آهن تفتيده در آذر
با قهر تو خاريست جهان در ره صرصر
در آذر نمرود براهيم بن آزر
چون شاخ گل از نغمه مرغان نواگر
در کالبد ملک تو روحيست مصور
جاي دهد در دو گز زمين مقعر
خاک نديدم که چرخ گيرد در بر
چون قبضه شمشير علي در کف قنبر
بيگانه شماردش رود در پس چادر
سنان مار شکل اندر کف شيران اژدر در
يکي در خون خوري نايب مناب غمزه دلبر
بخوشد تا گياه از ارتجاح باد در آذر
ساري تر از حيات در اندام جانور
در پيش ماه رويش از ضيمران سپر
نه دولتم که يابم در حضرتش مقر
مشک از شميم خويش در آفاق شد سمر
در کشور تو باز ز تيهو کند حذر
در جسم خاک لرزه ز هراي شادغر
فرس بپويد و در وهم نايدش صرصر
تابم از رخ پريد و خوابم از سر
دولت جاويد در رضاي تو مضمر
جنبد و در جنبشش قضاي مقدر
به جاي دل همه الوند هشته در پيکر
نموده تعبيه دندان گرگ در خنجر
به هرکه در دو جهان قادرند بي لشکر
به پيش طبعش بحرست در شمار شمر
با دو غلام سيه درآمدم از در
تيغ تو چون دوزخست در دل کافر
مشک چو در آتشست و عود در آذر
يار تو خندان چنان که برق در آذر
به جاي هوش حسامش نهان شود در سر
يکيست شاهد و هر لحظه در يکي زيور
غنوده عاشق و معشوق در يکي بستر
دو گلعذار نهان گشته در يکي چادر
به کام کودک در دايه سان نمايد در
دگر نه نثر نويسم ز خامه در دفتر
به جسم گيهان حکمت چو راح در ساغر
تيغي در روز رزم مرگ مصور
رود روان در کنار بحر مقعر
پيشه اين در زمان کفايت لشکر
اين در احسان گشود و آن در خيبر
آن يک در عهد مهد قاتل اژدر
مقدمست؟ نعم بر که؟ بر قضا و قدر
به رنگ لؤلؤ لالاش در کفي ساغر
ز سخت رويي هم دست تيشه درگر
کند بديشان در خاصگان مير اثر
در آن گرفته سبک پايگان قرار زبر
سرودمش نه هر آن راکه در فرود مقر
در آن محاوره من گرم گشته با دلبر
دمان درآمد با موي شيرگون از در
نهايتش همه در مدح خواجه قنبر
مکن به پاي هوا در ديار عشق سفر
خيال باديه داري و دزد در معبر
هزار دوزخ در يک تعرضش مضمر
به پيش جودش اروند در شمار شمر
چه پايه دارد در نزد آسکون فرغر
حکايتيست ز تيغ تو برق در آذر
بر آن که باره علم محمدي را در
گرفت حلقه در را به چنگ زور آور
صبا که جانش خرم بواد در محشر
چنانکه در شب معراج پاک پيغمبر
فرشتگان بنيايش نشسته پر در پر
نه زندان و مه کنعانش در بر
ز سيمش در کمر کوهي مستر
در حلقه هاي او نبود شانه را گذر
جز جود دست تو که برونست از شمر
نه جز فکر هنر فکريت در سر
روان بي مهر او تنگست در بر
فنا در قبضه تيغ تو مضمر
هزار لشکر و فرماندهي نه در لشکر
نهان و پيدا چون جان پاک در پيکر
چو عکس کوه در آيينه فربه و لاغر
نگون و والا چون نور مهر در فرغر
بيعارتر از اين نبود در همه کشور
يار تو خندان چنانکه برق در آذر
زار و بيمار خفته در بستر
بيهش اين يک غنوده در بستر
که تا درآيم و تنگش درآورم در بر
سحب تاج شقايق گرفته در گوهر
چو عکس شهپر جبريل در دل کافر
فلک بجنبد و در جنبشش هزار اثر
نهان و پيدا چون جان پاک در پيکر