ديوان صائب

عندليباني کز ايشان باغ پرآوازه است
سر برون از بيضه در زير پر ما کرده اند

بر زمين نايد زشادي پاي ما چون گردباد
تا لباس خاکساري در بر ما کرده اند

نيست آه غمزدا در سينه صدچاک ما
مد احسان را برون از دفتر ما کرده اند

در چنين درياي بي زنهار، مردم چون حباب
بادبان کشتي خود دامن تر کرده اند

آرزوي خام مردم را به دوزخ مي برد
عودهاي خام را در کار مجمر کرده اند

مد احسان مي شمارند اين گروه تنگ چشم
چين ابرويي اگر در کار سايل کرده اند

از پي روپوش، واصل گشتگان همچون جرس
ناله هاي خونچکان در پاي محمل کرده اند

کشتگان عشق اگر دستي برون آورده اند
خونبهاي خويش در دامان قاتل کرده اند

خشم را روشندلان در حلم پنهان کرده اند
آتش سوزنده را بر خود گلستان کرده اند

رخنه در ملک وجود از شوق سربازي کنند
گرلبي صاحبدلان چون پسته خندان کرده اند

گوهر شهوار گرديده است صائب قطره اش
هر که را در عالم ايجاد حيران کرده اند

در نظر بازي سرآمد چون نباشند آهوان؟
مدتي زانوي خود ته پيش مجنون کرده اند

ساده لوحاني که دارند از جهان راحت طمع
دام بهر صيد در بحر سراب افکنده اند

رهبر عشق حقيقي مي شود عشق مجاز
زين سرپل تشنگان خود را در آب افکنده اند

خاکساراني که راه عشق را طي کرده اند
آسمانها را مکرر در رکاب افکنده اند

قطره هايي کز سرانجام فسردن آگهند
از صدف خود را در آغوش سحاب افکنده اند

جز ره باريک دل در دامن دشت وجود
تا نظر جولان کند دام سراب افکنده اند

چون نخيزد شور محشر صائب از گفتارشان؟
اهل معني کم نمک در چشم خواب افکنده اند؟

دوربيناني که در پرداز دل کوشيده اند
چهره صبح قيامت را همين جا ديده اند

در مذاق عارفان خون و مي گلگون يکي است
بس که محو لذت ديدار صاحبخانه اند

اهل همت رخنه در سد سکندر مي کنند
اين سبکدستان کليد فتح را دندانه اند

روح قدسي در تن خاکي چسان خامش شود؟
طشت بام افتاده را آواز مي باشد بلند

اختياري نيست وجد و نعره ارباب حال
در گسستن ناله بيتابانه مي خيزد زبند

سيل را خاشاک در زنجير نتواند کشيد
رهروان عشق را دنيا نگردد پاي بند

بيقراران را نظر بر منتهاي مطلب است
تا در آتش نيست، آتش زير پا دارد سپند

در حريم عشق عالمسوز خاموشي است باب
دور مي گردد ز آتش تا صدا دارد سپند

بي محابا سينه بر درياي آتش مي زند
در نظر حسن گلوسوز که را دارد سپند؟

بر لب ما مهر خاموشي زدن انصاف نيست
در بساط زندگاني يک نوا دارد سپند

در لباس دشمني کردند با ما دوستي
شور چشماني که داغ ما نمکدان ساختند

بر لب دريا زشوخي خيمه چون تبخال زد
گوهرم را در صدف چندان که پنهان ساختند

در سر پرشور ما تا رنگ سودا ريختند
لاله ها پيمانه خود را به صحرا ريختند

شعله شوق مرا شد بال پرواز دگر
هر خس و خاري که در راه تماشا ريختند

هر که از نخل تمنا روزه مريم گرفت
نقل انجم در گريبانش چو عيسي ريختند

کوري چشم حسودان بينش ما شد زياد
همچو آتش خار اگر در ديده ما ريختند

ريخت آخر غمزه يوسف به تيغ انتقام
مصريان خوني که در جام زليخا ريختند

خرده بيناني که در دامان دل آويختند
چون سويدا مرکز پرگار نه گردون شدند

در بهار حشر چون برگ خزان باشند زرد
چهره هايي کز شراب بيغمي گلگون شدند

در فضاي لامکان اکنون سراسر مي روند
بيقراراني که سنگ شيشه گردون شدند

نااميد از آبروي جبهه خجلت مباش
کاين متاع ناروا را در قيامت مي خرند

حج خريدن در ديار عشقبازان رسم نيست
هر که مرد اينجا، براي او شهادت مي خرند

کلک گوهر بار صائب چون گهرريزي کند
گوشها چون گوش ماهي غوطه در دريا زند

بايدش اول به گردن خون صدبلبل گرفت
کوته انديشي که در گلزار گل بر سر زند

آب حيوان شهنشاهان بود اجراي حکم
قطره بيهوده در ظلمات اسکندر زند

از مزار ما حجاب آلودگان معصيت
سرو موزون در لباس بيد مجنون سرزند

مي کند خاکسترم در لامکان پرواز و شوق
همچنان بر آتشم دامان محشر مي زند

نغمه اش از بس گلوسوزست در دلهاي شب
بوسه ها پروانه بر منقار بلبل مي زند

نيست ليلي را بغير از پرده دل محملي
در بيابان قطره بيهوده مجنون مي زند

گوشه گيري شهپر پرواز باشد فکر را
جوش صهبا در خم خالي فلاطون مي زند

سرو را در حلقه آغوش دارد گرچه تنگ
نعل وارون همچنان قمري زکوکو مي زند

مي پرستان در بهشت نقد ساغر مي کشند
دور گردان انتظار آب کوثر مي کشند