167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
رشته را گوهر، گهر را رشته اينجا مي خورد
گرمي هنگامه خط زود بر هم مي خورد
التيام جوهر (و) شمشير بر هم مي خورد
صحبت ياران خالص دير بر هم مي خورد
در حوالي هدف صد تير بر هم مي خورد
پنجه شيران کجا زخم نيستان مي خورد؟
عاقبت مغز مرا فکر پريشان مي خورد
در ضمير خاک آخر غوطه قارون مي خورد
هر که از خاکي نهادان باده افزون مي خورد
مرغ در کنج قفس روزي ز بيرون مي خورد
نافه را بيهوده آهوي ختن مي پرورد
گل که بلبل را در آغوش چمن مي پرورد
ورنه طوفان بارها بر روي بختم آب زد
شعله آفت سر از خاکستر سنجاب زد
تا کدامين سنگدل يارب به مجنون سنگ زد
چون تواند پنجه مژگان با خط شبرنگ زد؟
در حريم بيضه مي بايست بر آهنگ زد
غوطه در سرچشمه خورشيد چون عيسي نزد
کيست ديگر در دل شبها به فريادم رسد؟
اول سيرست چون سالک به منزل مي رسد
حلقه هاي زلف يکسر حلقه گرداب شد
ز اشتياق ماهي سيمين او قلاب شد
بس که در زلف تو دلهاي اسيران آب شد
بحر با آن منزلت همکاسه گرداب شد
پنجه مرجان نگارين در ميان آب شد
اين خراب آباد آخر آهنين بنياد شد
تا زبان بستم دلم گنجينه اسرار شد
آنچه از انفاس، صائب صرف استغفار شد
خار در پيراهن آتش گل بي خار شد
هر نفس کز زندگاني صرف استغفار شد
در بهشت افتاد تا آيينه ما تار شد
هر کجا مژگان من خار سر ديوار شد
از زبان خلق پنهان در دهان شير شد
واله يک نقش چون آيينه تصوير شد
در گلو گردد گره اشکي که بي تأثير شد
آب با آن لطف، خونريز از دم شمشير شد
مشک چون گرديد خون مي بايدش غماز شد
در ته خاکستر اين اخگر جهان افروز شد
ناوک مژگان او در دور خط دلدوز شد
در گلستان جهان مرغي که دست آموز شد
آسمان چون حلقه فتراک بر من تنگ شد
دامن مادر به طفل من کنار بام شد
پنجه مشکل گشاي نوبهاران را چه شد؟
گريه مستانه ابر بهاران را چه شد؟
تخم من تا سوخت در زيرزمين آسوده شد
گر چنين خاکستر پروانه خواهد توده شد
خار صحراي ملامت موي آتش ديده شد
تا لب خونخوار آن شيرين پسر ميخواره شد
جمله ايام حياتم صرف يک نظاره شد
استخوانم گرچه از زخم نمايان شانه شد