ديوان امير خسرو

خسرو که هميشه بر در تست
از درگه خود مکن ورا دور

خسرو درين بيچارگي دارد سر آوارگي
در کار او يکبارگي نامهرباني، اي پسر

خسرو بيچاره مرد نقش شيرين تو نيست
صورت فرهاد کش، در دفتر شاپور دار

ترک در دنباله کور و ز گورش ياد نه
گور دنبالش روان زانگونه کو دنبال کور

شه علاء الدين والدنيا محمد کآمده ست
خلق را عين اليقين زو ظل يزدان در نظر

اي ترا در زير هر لب شکرستاني دگر
جز لبت ما را نمک ندهد نمکداني دگر

مي نيايد چشم من بر آستان او گذر
دولت دستي که دارد در ميان او گذر

هر شبي کاندر دل خسرو گذشتي شب نخفت
کرد گويي ناوکي در استخوان او گذر

بعد ازين بيني در سايه هر سرو بلند
مجلسي کرده جوانان مي آشام بهار

خسروا، يا به گريبان وفا سر در کن
يا ز کف دامن انديشه خوبان بگذار

گر دل مرده ما زندگي تو به نيافت
در خم آب حيات است، صفايي کم گير

تر کنم جان در رهت چون ره روي
کاب مي ريزد ازان بالاي تر

خون خود جويم همي، تا در تو ديد
از که؟ زين چشم جگر پالاي تر!

در غمت آب از سر خسرو گذشت
گر چش از دريا نگشتي پاي تر

باغ نشکفت و نيامد موسم
در دل خسته هوس را چه گذر

من اسيرم ز گلم باده مده
در چمن مرغ قفس را چه گذر

وصل جو را نبود لذت عشق
در نمکسار مگس را چه گذر

گفتي که يار ديگر ننشست در دل تو
تو جاي مي گذاري از بهر يار ديگر؟

در جعد چون کمند تو من صيد لاغرم
آزرده مي شوم، به زمينم کشان مبر

در عشق بدگوار بود پند دشمنان
حقا که پند دوست از آن ناگوارتر

سپيده دم که گهربار بر در گلزار
شود به جلوه گل اندر نگار خانه يار

آراست همه عرصه آفاق به زيور
در برج شرف آمدن شمس منور

گشادي چشم خواب آلود را باز
در فتنه به عالم کرده اي باز

به بستان گر روي، در سجده آيد
به پيش قامتت سرو سرافراز

ما را غم تو ز خلق ببريد
در صحبت دوستان دمساز