ديوان امير خسرو

در هوس مردنم، ليک ته پاي او
گر نکشد او ز ننگ، ما بتوانيم مرد

تو برون رو ز سينه ام، کاي جان
يار ياران ز در درون باشند

خسرو، گريز کن که وفا نيست در جهان
زاهل جهان که همچو جهان بي وفا شدند

اي اهل دل نخست ز جان ترک جان کنيد
وانگه نظاره در رخ آن دلستان کنيد

در من زنيد آتش و خاکستر مرا
بر سيل چشم خويش به سويش روان کنيد

ببار باده روشن که صبح روي نمود
که در چنين نفسي بي شراب نتوان بود

شراب در دلم و توبه هم، کجاست قدح؟
که دل بشويم از آن توبه شراب آلود

جانان چو دهد فرمان در کشتن مشتاقان
پيش نظرش رفتن بر دار چه خوب آيد؟

چون دوست کند بر جان دعوي خداوندي
در بندگي از خسرو اقرار چه خوب آيد؟

کسي که در دل شب خواب بي غمي کرده ست
بر آب ديده بيچارگان نبخشايد

دلم مشاهد ساقي و روي در محراب
بيار مي که ز تزوير هيچ نگشايد

دلي کاو عاشق روييست در گلزار نگشايد
گر کاندر دل ياري ست از اغيار نگشايد

به ترک دين مسلمانيش بيايد گفت
دلي که در شکن زلف نيم تاب شود

فرياد کنان دي به سر کوي تو رفتم
جز گريه کسي در پي فرياد نيامد

خسرو، به ستم جان ده و انصاف مجو، زآنک
در مذهب خوبان روش داد نيامد

حرام باد زخاک تو بر در هر چشم
که هيچ بهره اين چشم خاکسار نشد

سلطان به خواب ناز چه آگه ز خلق، چون
در گوش او فغان گدايي نمي رسد

در گنج غيب نقد تمنا بسي ست، ليک
ما را به چرخ دست دعايي نمي رسد

درد ترا حيات ابد باد در دلم
کان هم دواست، گر چه دوايي نمي رسد

خراش سينه همسايه شد خروش دلم
کسي مباد که در گوشش اين خروش رود

به عشق دعوي آتش پرستيش نرسد
برهمني که در آتش چو ترسناک رود

گذشت مجلس عيش و خمار مي نرود
بماند در دلم، اين يادگار مي نرود

چرا نمردم در زير پاي گلگونش
هنوز از دلم اين خارخار مي نرود

هميشه از نمکت شور در جگر باشد
خوشم که داغ تو هر روز تازه تر باشد

شهيد عشق که آلوده شد به خون کفنش
در آفتاب قيامت هنوز تر باشد