167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان فروغي بسطامي
سهل است در محبت پيراهني دريدن
در کارگاه عشق دم از بيش و کم مزن
در دور چشمش يک شهر مفتون
در عين نور معني نور خدا ببين
در نهايت قدرت عجز و انکسارم بين
يارب که در زمانه بماند زمان او
کسي صبور نديدم در اين بلا جز تو
در دم افعي و در کام نهنگ آمده اي
ترک چشمت خون هشياران خورد در عين هستي
در دام من نيفتاد صيدي ز هيچ وادي
در شهر دلي کو که در او خانه نکردي
در حلقه مرجانت سرمايه جان داري
چو در ساغر چکد، لعل بدخشان است پنداري
پري در خانه آيينه پنهان است پنداري
ولي با مدعي خوش خلوتي در انجمن داري
دادم تسلي دل در عين بي قراري
هم در حضور دلي هم غايت از نظري
تو در ميان بت کج کلاه من باشي
دستي زدم به پيري در دامن جواني
جمعي از موي تو در حلقه بي ساماني
تا در کنار دوست شبي را سحر کني
طفل ناداني و در بردن دل دانايي
در دست ز محصول جهان موي تو دارم
در خيل غلامانت يک روز حسابم کن
ديوان قاآني
کس گفت ننگها همه در نامه قضا
کاهست در تحرک و جذاب کهربا
نقشي ز کلک قدرت او هرچه در سما
در بارگاه ملک تويي شاه پيشوا
ليکن ترا قبول سخن نيست در ثنا
چندم به بارگاه فنا روح در عنا
مپسند بهمنم را در کام اژدها
چو ماهي بسته شستش همه دنيا و مافيها
دوتا چون آسمان پشتش به پيش ايزد يکتا
وجودش دايه هستي چه در مقطع چه در مبدأ
تا بال زند محنت در بنگه عنقا
زين شقه بود در رخ من اشکي پيدا
چون بخت دواني ز چه در موکب دارا
در خدمت تو در آسمان جوزا
در کين توزي چو دهر بي پروا
در يخ چنان روم که در آتش سمندرا
آدمي در دل نگيرد کينه انعام را
بايد قناعت از همه کس بيشتر مرا
بيني دو سال ديگر در باختر مرا
خون در جگر است در عمان را
گشته خورشيد از فروغ فکرتش در احتجاب
کرد پنهان صد هزاران مهره از در خوشاب
ذات او در دفتر توحيد فرد انتخاب
کني آنچه با خامه يي در محارب
چو آويزه در ز جعد کواعب
تن بينوايان نوان در مصاطب
توده غبرا ز گرد بادپا در احتجاب
چون درون حقه ياقوت لولوي خوشاب
در دهان اژدها نوش روان گردد لعاب
در صدف فرقي ندارد با شبه در خوشاب
واندرين معني دلم در شبهه جان در ارتياب
در بهين روزي چو روز وصل خوبان ديرياب
تا ابد در عرصه گيتي نبيني انقلاب
آسمانش در عنان و آفتابش در رکاب
خهي ز قهر تو در سنگ لرزه سيماب
گردن گردان بود در زير بارت
در روز رزم در کف راد تو اژدهاست
نه چو در غاليه با عود گزاف حطبست
پر بسته حماميست که در چنگ عقاب است
در دامن تو بر زده بي اختيار دست
زهر در کام دوستت شکرست
کافري بگزين گرت شور طريفت در سرست
خارست در کنارم اگر سرو کشمرست
در دادن بوسه اين چه انکارست
اين محتبس از قهر تو در قعر بحارست
مردگانند تو گويي که به تنشان کفن است
يا به جبين در به روي قهر تو چين است
هشت جنت را قدر در دولتش مضمر گرفت
شام را قهر تو در پرده اظلام گرفت
ز بوي مشک مرا عطسه در مشام گرفت
ابريست گهربار چو در بزم چمان رفت
ز احتسابت جاي غرم و لانه عصفور باد
حالت مست که در بستر هشيار افتد
همچو برقيست که در قلزم زخار افتد
شهابي در شب تاريک قصد اهرمن دارد
نه در صلاح و ورع اقتحام بايد کرد
کز فصل در زمانه مرا شادکام کرد
در سمن ديبا و در گل پرنيان مي آورد
کاردانان يقين را در گمان مي آورد
بيضا نمايد ز آستين مه در گريبان پرورد
گويي روان مشتري در جرم کيوان پرورد
اين در تفکر آنکه نخستين کدام گيرد
در بزم جام زر چو سکندر زد
مي اندر اين حلالست در مذهب خردمند
عزمش چو در روارو آشوب و مرز ميمند
از رمح فتنه سوزش زلزال در سمرقند
اژدها با يد بيضا اثر آميخته اند
در آن زمان که مرا جاي در کنار کند
نه جايگه به صدف در شاهوار کند
حکيم فلسفه را باز در گمان افکند
تا مر او را در لهاور سکنه در زندان کند
آنکه نطقش در فصاحت گريه بر سحبان کند
طبع رادش در کرامت فخر بر قاآن کند
واهوان تبتي را شير در پستان کند
هر کرا در کف اختيار بود
و او بر اين هر سه کامگار بود