ديوان امير خسرو

هر که در کوي شاهدان مي خورد
پيش ما مسجدش چه کار بود؟

در دلم با چنين روارو غم
خرمي را چگونه بار بود

هر که يکبار ديد روي ترا
تا زند در غم دوباره بود

خاک پاي تو مي کشم در چشم
مگر اين اشک را کناره بود

عشق تو هرگزم ز سر نرود
وز دل اين آرزو به در نرود

دوش در پاش ديده مي سودم
پاش آزرد و ديده ريش نشد

رنج بر من درين سراي گذشت
دادم ايزد در آن سراي دهد

هر کسي را محل کجا که قدم
در ره عشق استوار کند

ور به جولان در آري اشهب حسن
چشم خورشيد پر غبار کند

نرگست چون سپاه غمزه کشد
عقل جز خيمه در عدم نزند

سر من و آستان تو، هر چند
که مسلمان در صنم نزند

وصل اگر دست داد، هم در پي
هجر ناگه به انتقام رسيد

خواهد ابر دونده را گيرد
سرو از بس که در هوا بدود

نرود مه بر اوج در شب تار
تا ز زلف تو نردبان نبرد

خسرو افتاد بر در تو چو خاک
باد را گو کز آستان نبود

مي روي سوي باغ با آن لطف
آب در هيچ جو نمي آيد

دل خسرو که در هواي تو ماند
جاي ديگر فرو نمي آيد

مي شمارند بس که يارانش
بنده خود در شمار مي نايد

غمزه ات چون کمين کند بر خلق
ترک جانباز در کمين باشد

آستين برفشان که بهر نثار
همه را جان در آستين باشد

عقرب او چو حلقه مي گردد
تاب در جان مار مي افتد

گل صد برگ را دگر در دام
همچو بلبل هزار مي افتد

دلم از شوق چشم سرمتش
دم به دم در کنار مي افتد

رحم بر آن پياده کو هر دم
در کمند سوار مي افتد

تا خيالت درون خانه بود
صبر مي کن، برون در گردد