ديوان امير خسرو

اندرين قحط وفا گر چه که طوفان آرم
هرگز اين نرخ در ايام تو ارزان نشود

مردن از دوستي، اي دوست، زهندو آموز
زنده در آتش سوزان شدن آسان نبود

آنکه در عشق رخت لاف هواداري زد
به جفا از درت، اي خسرو خوبان، نرود

با خضر ذکر لب لعل تو مي بايد گفت
تا دگر در طلب چشمه حيوان نرود

خسرو خسته که مانده ست به دهلي در بند
آه، اگر زو خبري سوي خراسان نرود

گر چه در ديده کشد هيچ غبارش نبود
هر کجا از قدم دوست غباري برسد

واجب است ار دهن غنچه بدوزند به خار
تا در ايام جمالت سخن گل نکند

سوز جانهاست، مبادا که رسد در گوشت
ناله ها کز دل خسرو به دهان مي گذرد

گر چه در کشتن عشاق زبون مي آيد
باري آن شکل ببينيد که چون مي آيد

دل صياد کجا سوزد، اگر ناله کند
مرغ بيچاره که در دام زبون مي آيد

تا شبم چون گذرد، آه که بازم در دل
ياد آن سلسله غاليه گون مي آيد

عقلم، ار گوي صفا پيش لب جانان باخت
صوفي از صومعه در خانه خمار آمد

ما چو در کوچه فتاديم دل از ما برگير
سنگ بردار که ديوانه به بازار آمد

طلب روي تو کردم، شب زلف آمد پيش
آفت کفر، بلي، در ره دين پيش آيد

دانم، اي دوست که در خانه شرابت باشد
يک صراحي به من آور که صوابت باشد

يار چون درج عقيقي به تبسم بگشاد
چشم خسرو چو صدف پر ز در مکنون شد

گفتم، از محمل آن جان جهان برگردم
پايم از خون دل سوخته در گل مي شد

پند عاقل نکند سود که در بند فراق
دل ديوانه نديديم که عاقل مي شد

برسان سلسله يکبار به دستم، تا چند
در خم زلف توام عمر پريشان گذرد

گرنه از صبر هزاران سخن آرم در پيش
ناوک غمزه او آيد و از جان گذرد

دوست دارم خم گيسوي نکورويان را
وان کسي را که دلي در خم مويي دارد

هان و هان تا نکند عمر به بستان ضايع
هر که در خانه تماشاي نکويي دارد

سرو در باغ اگر همچو تو موزون خيزد
اي بسا ناله که از بلبل مفتون خيزد

در دلم گشت همان لحظه کز او جان نبرم
کز سر ناز، يکي غمزه پنهانم زد

ديدمش از پس عمري و همي مردم زار
تشنه در باديه هجر که بارانم زد