167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
مواعظ سعدي
نه جاي همت عاليست پايه نازل
بر من و تو روز و شب و ماه و سال
که پشت مار به نقش است و زهر او قتال
چه مي کنم؟ دل گم کرده باز مي جويم
بسيار زر که مس به درآيد ز امتحان
فکر از دلم چو لاله به در مي کند زبان
به عدل و عفو و کرم تشنه وز ادب ريان
که گرگ بر گله يارا نباشدش عدوان
که دل به دست تو گوييست در خم چوگان
که سعي در همه يابي به قدر وسع و توان
ترنج و دست به يک بار مي برد سکين
واجب بر اهل مشرق و مغرب دعاي تو
عزيز من، که اثر مي کند در آينه آه
به عدل و عفو و کرم کوش و در صلاح افزاي
دست بر سينه نهندش که به پروانه درآي
در حلقه اي به صورت و چون حلقه بر دري
تا در رضاي خالق بيچون به سر بري
در جستن دوا به بر اين و آن شود
مرغ از قفس برآيد و در آشيان شود
محبوس و مستمند در آن خاک دان شود
آتش در اوفتد به لحد هم دخان شود
در زير خاک با غم و حسرت نهان شود
حق را به خوان لطف و کرم ميهمان شود
در وي هزار سال چو نوح آرميده گير
که زشت و خوب و بد و نيک در گذر ديدم
که چون فرو دود آبش چو شاخ تر بشکست
وان هر که در جهان به دريغ از جهان برفت
نه آن حديث که هرگز برون شود از ياد
سر برآور وين قيامت در ميان خلق بين
تا قيامت در دهانش تلخ گردد انگبين
مي توان دانست بر رويش ز موج افتاده چين
روح پاک اندر جوار لطف رب العالمين
در ميان هر دو روز و شب دل مردم طحين
حمله آوردن چه سود آن را که در گرديد زين
تو راست باش که هر دولتي که هست تو راست
دولت تو در ترقي باد و دشمن جان دهاد
آن قدر عمري که دارد مردم آزاد مرد؟
دل در جهان مبند که با کس وفا نکرد
اي بسا روز که در زير زمين خواهد بود
خويشتن در بلا و هر که سراي
و امشب بر ما نشسته چون دوش نه اي
تا آنکه نظر در او توان کرد کجاست؟
با هر که در اوفتي چنان باش که اوست
اگر مردي ده و بخش و خور و پوش
بوستان سعدي
که هرچ از تو ماند دريغ است و بيم
چو مطرب که هر روز در خانه اي است
شب و روز از او خانه در کند و کوب
که مسکين تر از من در اين دشت کيست؟
گلستان سعدي
تا تو ناني بکف آري و بغفلت نخوري
ز هجرت ششصد و پنجاه و شش بود
مرغ زيرک بحقيقت منم امروز و تو دامي
باز گويم نه که کس سير نخواهد بودن
دست گيتي بزدي تيغ هلاکم بر سر
اين منم بر سر خاک تو، که خاکم بر سر؟
خوش گفت پرده دار که کس در سراي نيست
که عمر در سر تحصيل مال کرد و نخورد
يا هرچه خوانده اي همه در زير خاک کن
وگر ستيزه کند در دو چشمش آکن خاک
ديوان سلمان ساوجي
مي نهند اشجار سرها بر زمين، شکرانه را
سوسن و گل را عرق بر چهره افتاد از حيا
باز گرداني افق را نيز ننمايد قفا
کاسمان خواند همي آن را صبا، اين را مسا
وصله اي افتاد از آن اطلس، فلک را شد قبا
نشنود صوت مخالف هيچکس زين چار تا
بر سرش مي آيد و مي سازدش در دم دوا
اين غزل سر زد درون دل، در اثناي ثنا
لاجرم بي باد يک دم بر نمي آيد مرا
بود و خواهد بود بر جان من اين غم دائما
خاک بر سر مي کنم هر ساعتي از دست پا
کز چمن زد بلبل سرمست گلبانگ صلا
پس زبانش را چرا بيرون کشيدند از قفا؟
بوم، از اقبال بختت مي دهد فر هما
بر نيايد بعد ازين، الا که در ستر خفا
روز و شب نالان و سرگردان بسان آسيا
گل نيم، زين رو بدان رو چند گردانم قبا؟
ز آستان هيچکس بر دامنم گرد عطا
دولت تو را چو سايه دوان است در قفا
که در بازار دين خواهند زد بر رويت اين کالا
به نهيي چون توان کردن که گردد جنتت مأوا
ولي مسکين نمي بيند که دارد بند را بر پا
بسي در گوش بايد کرد، همچون لؤلؤ لالا
همان بهتر که بنشيني ز سر بيرون کني صفرا
چو در دريا ز شوق آب مسکين صاحب استسقا
در آتش باشي و دودت رود بر سر تنور آسا؟