ديوان امير خسرو

دو چشم خسرو از باريدن در
کف شاهنشه باران عطا شد

کدامين ديده در وي نيست حيران؟
مگر چشمي که او بينا نباشد

به نوعي دل ز خسرو در تو بستم
که با غير توام پروا نباشد

غمت شد در دل شوريده ساکن
که جاي گنج جز ويران نباشد

وفا در نيکوان چندان نباشد
ترا خود هيچ بويي زان نباشد

مرا گوييد منگر در جوانان
که خوبي جز بلاي جان نباشد

نظر در روي تو خود کرده ام من
بلي، خود کرده را درمان نباشد

ز هجران سوخت خسرو، وه که در عشق
چه نيکو باشد، ار هجران نباشد

دلي کز نيکوان دردي ندارد
چو سنگي دان که در ديوار باشد

ز آهم تير بستان، هم مرا کش
ترا گر تير در ترکش نباشد

خوشم من، گر کشي زارم، اگر چه
کس در کشتن خود خوش نباشد

مسلمانان من آن بت مي پرستم
که در بت خانه هاي چين نباشد

مرا گوييد در هجران، مخور غم
کسي بي دوست چون غمگين نباشد؟

خط شيرين به زير لب چو طوطي ست
که شکر پاره در منقار دارد

خطا باشد که زلفت مشک خوانم
که در هر چين دو صد تاتار دارد

نيم بلبل، چرا آن زاغ زلفت؟
نشيمن گاه در گلزار دارد

سوار من که ره در سينه دارد
زبان پر مهر و دل پر کينه دارد

کسي از هفت بام چرخ بگذشت
که باغ هشت در مأموا ندارد

کسي کاين جا مربع مي نشيند
در ايوان مثمن جا ندارد

چو در گيسو گره بندي، بسا دل
که اقطاع ترا دربست گردد

ببين در جان من، مخرام، جانا
که ديده زير پايت پست گردد

اگر خامه کند وصف جمالت
که خسرو را قلم در دست گردد

چو دزدانم کشد آن در و گوهر
چو گاه خنده دندان را بدزدد

نخسپد کس شب از افغان خسرو
اگر چه در دل افغان را بدزدد

ز سر تا پاي زلفت يک شکن نيست
که در هر مو گرفتاري ندارد