ديوان امير خسرو

اي رند خرابات، سبو بر سر من نه
تا در همه شهرم به بدي نام برآيد

در کنگره عشق، گر افتد کله از سر
صاحب قدمي کو که به يک گام برآيد

سروي چو تو در خلخ و نوشاد نباشد
اين نازکي اندر گل و شمشاد نباشد

معذور همي دارمت، از جور کني، زانک
در مذهب خوبان روش داد نباشد

نوروز در آيد ز براي همه مرغان
بلبل ز پي رفتن صياد نيايد

ناآمدنت را گله از بخت کنم، زانک
در کلبه درويش تو مهتاب نيايد

روزي اگر آن ماه به مهمان من آيد
دوران فلک در ته فرمان من آيد

جانم تو ستان، باز تنم خاک ستاند
آن دم که اجل در طلب جان من آيد

در کوي تو نايم که پريشان شودت دل
گر چشم تو بر حال پريشان من آيد

صد رنگ برانگيخت ز خون دل خسرو
نقش تو که در خامه شاپور نباشد

در جنت و فردوس کسي را نگذارند
تا داغ غلامي تواش پته نباشد

سلطاني مسکين نکند ميل به جنت
در صحن بهشت ار طبق بته نباشد

تا گشت پريشان سر زلفت چو دل من
ديوانگيم در همه شهر سمر شد

آن يوسف جان بس که درين سينه در آمد
گويم که تنم گرد تنش پيرهني شد

در عشق نماز آنکه درو نيست نيازي
سر بر خط ابروي چو محراب تو دارد

در خانه دل آمد و بيرون نرود هيچ
زين ترک بپرسيد که فرمان که دارد

در خواب توان ديد خيال رخ خوبت
اما چه کنم، ديده من خواب ندارد

جانا، به دل تنگ من اندوه تو بسيار
در گنجد و صبر اندک و بسيار نگنجد

گر حسن فروشي به دگر جلوه برون آي
تا در همه بازار خريدار نگنجد

بر سوزش من جان زن و مرد بسوزد
وز ناله زارم در و ديوار بنالد

جايي گذرت، اي بت چالاک، نيفتد
کز هر طرفي در جگري چاک نيفتد

در عرصه بستان جهان، سرو قباپوش
خيزد بسي، اما چو تو چالاک نيفتد

گر در ته پاي تو نخواهد که کند فرش
نور مه و خورشيد بر افلاک نيفتد

رحمت مکن، ار گريه کند عاشق بد چشم
کز ديده ناپاک در پاک نيفتد

نصيحت گو، تو درد من نداني
که من در بسملم، تو مرغ آزاد