ديوان صائب

چو بوي گل که در آغوش گل با گل نياميزد
اگر چه هست در دنيا، نه در دنياست تنهايي

در بغل شيشه و در دست قدح، در بر چنگ
چشم بد دور که بسيار بساز آمده اي

روز در جام مي آويز که در شب مي ناب
همچو آبي است که لب تشنه بنوشد در خواب

کشد در خاک و خونم گر غباري در من آويزد
ز پا افتم اگر خاري مرا در دامن آويزد

در محرم کرد عزم قندهار و در صفر
کرد در کاشان سفر از عالم آن کوه وقار

تا چه مطلب در نظر دارد، که در سال دراز
آتش از نارنج سوزد در سر مازندران

داري آتش زير پا در کار دنيا چون سپند
در نظام کار عقبي، دست داري در نگار

در آن گلشن که آيد در سخن لعل گهربارش
ز شبنم آب حسرت غنچه ها را در دهان گردد

ديوان عبيد زاکاني

نشاط در دل و مي در کف و طرب در جان
نگار سرخوش و ما بيخود و نديم خراب

روز و شب بهر نثار افشان بزمت پرورد
کان جوهر در صميم دل صدف در در دهان

ديوان عطار

چون نيايي در ميان حلقه با من چون نگين
حلقه اي بر در زن و گر در نيايي هم رواست

در خط شدم ز لعل لبت تا دهان تو
از قفل لعل چو در در خوشاب بست

تا که در باغ سخن عطار شد طاوس عشق
در سخن خورشيد را در زير پر مي آورد

فوق ايشان است در صورت دو عالم در نظر
ليکن ايشان در صفت از هر دو عالم برترند

در خطت تا دل به جان در بسته ام
چون قلم زان خط ميان در بسته ام

عالمي در دست من، من همچو مويي در برش
قطره اي خون است دل، در زير طوفان چون کنم

اين پرده نهادت بر در ز هم که هرگز
در پرده ره نيابي تا پرده در نگردي

آمد بر پير ما مي در سر و مي در بر
پس در بر پير ما بنشست چو هشياري

در دايره گردون گر در نگري در من
چون دايره اي گردان بي پاي و سرم بيني

کس را نگشت معجزه جز در زمين پديد
او خاص بد به معجزه در ارض و در سما

مانده ام در چاه زندان پاي در بند استوار
پاي در بند از چنين چاهي که آرد بر سرم

در جست و جويت عقل و جان واله فتاده در جهان
تو دايما گنجي نهان در قعر جان سبحانه

فرعون چون سرکش بود گرچه در آب خوش فتد
زان آب در آتش فتد هم در زمان سبحانه

بگشاي چشم اي ديده ور در صنع رب دادگر
وين دانه هاي در نگر در کهکشان سبحانه

چه خواهي کرد زنداني بمانده پاي در غفلت
گهي در آتش حرص و گهي در آب شهواني