ديوان صائب

از نواهاي جگرسوز تو صائب پيداست
که ترا در دل صد پاره نواسازي هست

به بهشتي نتوان رفت که رضواني هست
ننهم پاي در آن خانه که درباني هست

خنده چون پسته ز خونين جگران بيدردي است
ورنه در پوست مرا هم لب خنداني هست

مي کند عامل معزول، مرا دربدري
ورنه در خانه مرا دفتر و ديواني هست

پرده صورتي چشم، حجاب تو شده است
ورنه در پرده دل نيز تماشايي هست

چند گستاخ رکاب تو ببوسند اغيار؟
قفل و بندي به در خانه زين مي بايست

در بغل جاي دهد سرو صفت فاخته را
قد رعناي تو سرکش تر ازين مي بايست

همه اسباب جمال تو به جاي خويش است
بوسه در کنج لبت گوشه نشين مي بايست

بند در بند قبا بافتن مژگان چيست؟
گر درين خانه کسي نيست پس اين دربان چيست؟

حبس و زندان ابد لازمه تقصيرست
بي گنه، يوسف جان اين همه در زندان چيست؟

عشق را راه سخن نيست در آن خلوت خاص
چشم مست تو گرانخواب ز افسانه کيست؟

هر که را مي نگرم حلقه بيرون درست
تا سر زلف تو در پنجه گيرايي کيست؟

مژه شوخ تو آرام ندارد امروز
تا دگر در پي تاراج شکيبايي کيست؟

پرده از چهره انديشه نما افکنده است
ديگر آن آينه رو در پي رسوايي کيست؟

ماه در ابر تنک جلوه ديگر دارد
ورنه آن زلف سيه پرده بينايي کيست؟

سرکشي در قدم کوه جواهر افشاند
وادي حرص به نزديکي استغنا نيست

معني عزلت اگر وحشت از آباداني است
جغد در مرتبه خويش کم از عنقا نيست

بجز از آبله پا که کنندش پامال
در همه روي زمين ديده وري پيدا نيست

گر چه خط سيهش دست نداده است به هم
کسري نيست که در حلقه زنارش نيست

سايه بال هما پرده خوابش گردد
هر که در سر هوس دولت بيدارش نيست

نقد آسايش دل در گره سوختن است
واي بر جاي سپندي که درين محفل نيست

بستن چشم مرا از دو جهان فارغ کرد
تخته نقش بود آينه چون در گل نيست

جوش عشق است که در ظرف نگنجد، ورنه
ساغر بحر زياد از دهن ساحل نيست

خطر قلزم هستي، گل خودکاميهاست
نيست يک موج که در بحر رضا ساحل نيست

گرد هستي اگر از پيش نظر برخيزد
رهروي نيست درين راه که در منزل نيست

نفس سوخته لاله خطي آورده است
از دل خاک، که آرام در آنجا هم نيست

من که در سر هوس طره دستارم نيست
هيچ با سايه اقبال هما کارم نيست

صائب از قحط خريدار خموشم، ورنه
گهري نيست که در سينه افگارم نيست

کف خاکستر صائب چه بلندي گيرد؟
سرمه را منزلت خاک در اصفاهان نيست

ديده شوخ ترا آينه در زنگارست
ورنه يک سبزه بيگانه درين گلشن نيست

نيست در قافله ريگ روان پيش و پسي
مرده بيچاره تر از زنده درين مسکن نيست

دل نازک به نگاه کجي آزرده شود
خار در ديده چو افتاد کم از سوزن نيست

يک نکوروي نديدم که گرفتار تو نيست
نيست در مصر عزيزي که خريدار تو نيست

چون قضا، سلسله زلف تو عالمگيرست
گردني نيست که در حلقه زنار تو نيست

دامن حسن تو از ديده ما پاکترست
گل شبنم زده در عرصه گلزار تو نيست

گر چه در ظرف صدف بحر نگردد مستور
سينه کيست که گنجينه اسرار تو نيست؟

پيش ارباب غرض مهر به لب زن صائب
گوش اين بدگهران در خور گفتار تو نيست

از لب خويش مگر بوسه ستاني، ورنه
ساغري در خور لبهاي مي آشام تو نيست

خود مگر از در انصاف درآيي، ورنه
جذبه شوق حريف دل خود کام تو نيست

نه همين ذره درين دايره سرگردان است
رقص سوداي تو در هيچ سري نيست که نيست

نظر پست تو شايسته جولان کف است
ورنه در سينه دريا گهري نيست که نيست

زهر دشنام بود قسمت عاشق، ورنه
در نهانخانه آن لب، شکري نيست که نيست

گر چه از بيخبرانيم به ظاهر صائب
در فرامشکده ما خبري نيست که نيست

نه همين صبح ازين درد گريبان چاک است
چاک سوداي تو در پيرهني نيست که نيست

بلبل و طوطي و قمري همه نالان تواند
در دبستان تو شيرين سخن نيست که نيست

همه نازک بدنان در خم آغوش تواند
سينه چاک تو گل و ياسمني نيست که نيست

گر چه در بسته شرم است کمانخانه تو
از خدنگ تو مشبک بدني نيست که نيست

به چه جمعيت خاطر در مدح تو زنم؟
که پريشان تو زلف سخني نيست که نيست

مرگ در چشم سبک عقل، شکوهي دارد
پيش ارباب دل اين رطل گران اينهمه نيست

آتشين رويي اگر در صف محشر باشد
چشم بستن ز تماشاي جنان اينهمه نيست